عوارض روز های قبل از مهاجرت

[laili]

زندگی در غربت سخته و کسی هم منکر این قضیه نیست ..ندیدن عزیزان سخته و همه این و خوب میدونیم ولی مسئله اینه که بیائیم به غر زدن و گله و شکایت از زندگی عادت نکنیم و شرایطمون و بپذیریم ..حالا که دست سرنوشت براتون اینطوری خواسته به جای غصه خوردن و ناراحتی به قسمت روشن ماجرا فکر کنید ..مطمئنا همه ی ماها که رفتن رو به ماندن برگزیدیم فکر همه ی سختیها و دوریها و دلتنگیهاش رو هم از قبل کردیم ..این دوریها موقتیه ..مطمئن باشین اگه از زندگی لذت ببرین و طبق برنامه جلو برید و این سختیها رو به خوبی پشت سر بذارید به زودی میتونید عزیزانتون و ببینید و از بودن در کنارشون لذت ببرید..
به هر حال ما ایرونیها فرهنگ غر زدن داریم بیائین سعی کنیم این عادت و برای خودمون و نسلهای آینده هم شده ترک کنیم و زندگی کردن رو یاد بگیریم ...یادمون نره زندگی فقط یک باره و ارزش درجا زدن و غصه خوردن نداره ..

[alireza62]

مرسی از حرفهای پر انرژیتون.همینطوره که میگین اما دلتنگیه دیگه.تازه ما بچه ننه هم نیستیم.

[m9780]

بلاخره باید یه سری چیزها رواز دست بدی تا یک سریچیزهایی رو بدست بیاری
من خودم هنوز این سعادت نصیبم نشده اما:
دقیقا درک میکنم بچه های مهاجر رو چون خودم این درد رو کشیدم البته نه در خارج از کشور !!! مدتی در یک شهر غریبه بودم و شب ها تنها و .... همیشه در روزهای اول رفتن غم و غصه داشتم اما بعد از مدتی خیلی ریلکس شدم و راااااااااااحت!
مهاجرت سرشار از تغییر هست چه در روحیات، خلقیات و چه در بزرگترین مقولات زندگی...
همه اونهایی که این مسیر رو رفتن بعد از مدتی به قول معروف جا می افتند و مطمئن هستم از انتخابشونراضی خواهند بود!
نکته اخر اینکه ما در ایران شاید خودمون رو دسته کم بگیریم اما باور کنید شرایطمون هر چقدر که فکر کنید از اونجا سخت تر هست ما توی ایران هزارتا کار ذهنمون رو مشغول میکنه و مطمئنا در آینده در یک کشور دیگه موفق تر خواهیم بود.
به امید روزی که نه تنها خودم بلکه باقی دوستان مهاجر بیایم اینجا از دلشوره های یک هفته آخرمون بنویسیم.
به امید اون روز

[behnia]

سلام به دوستان، من تا ۲ هفته دیگه اینجا هستم، البته منظورم از اینجا ایران نیست، من ۵ سال پیش برای تحصیل و زندگی به مالزی آمدم، و الان هم دارم از این جا میرم دوبی که با خانواده همراه شم و با هم به امریکا بریم، برای من شاید این تجربه مهاجرت دوم باشه.
من وقتی به کوالالامپور آمدم که فقط ۱۷ سال داشتم، و تک و تنها اینجا مشغول درس و زندگی شدم، و با محیط و مردم اینجا و دوستان خارجی و ایرانی قاطی شدم، اینجا مالزی و خیلی ها همیشه ازش گله دارن و داشتن حتی خود من هم که بیشتر وقت ها هم به حق هست. اما باید فراموش نکنیم که این ما هستیم که رفتنو انتخاب میکنیم و باید با خوبی ها و بدی های مقصد بسازم و ببینیم که چه طوری میتونیم، هر جا بهترین باشیم و سر بلند.
حالا هم شاید رفتن من از خیلی از شما که از ایران میرین و بار اول هست که از همه دور میشین راحت تر باشه، ولی باور کنین که اینا همش بسته به خودتونه و اینکه از زندگی چه بخواین و چه برای خودتون بسازین، یه نکته دیگه اینکه قاطی شدن با محیط یعنی مردم هر کشور خیلی کمک میکنه به جا افتادن در هر محیط، که ۱۰۰ بار آمریکایی ها از مالزیایی ها بهتر هستن با برخورد هایی که داشتم، پس عزیزان خوش حال باشین و خدا و برای همه چیز شکر کنین.
به امید شادی و موافقت همتون
-----------------------------------
بهنیای عزیزم، دیدم با بهنویس نوشتی و بعضی کلمات ناجور نوشته شدن. اونا رو اصلاح کردم.
با آرزوی موفقیت روزافز.ن برای شما
نوروزتان پیروز
Frozen Mind

[LORD]

من بطور نسبتا ناخودآگاه به مرور روابطم رو با خانواده و دوستان کم کردم و فقط گهگاهی برای خالی نبودن عریضه در جمع ها حضور پیدا می کردم. به قولی نه اونقدر تو چشم بودم که عادت کنن نه اونقدر نبودم که فراموش بشم، خلاصه سوسویی میزدیم!! از طرف دیگر خوشبختانه تمام دوستان صمیمی من، قبل از من ایران رو به مقصد فرانسه، آلمان، انگلستان و آمریکا ترک کرده اند و در آینده به یکی دو نفرشان برای آمدن به آمریکا و کار در شرکت خودم کمک خواهم کرد، چون هم اهل کاپیوتر اند و هم در دانشگاه های خوب اروپا سخت مشغول درس خواندن هستند.

خلاصه مطلب این که باید به مرور وابستگی خودتان رو به افراد و محیط اطرافتون کم کنید، و همینطور خانواده نسبت به شما. در طی ماه به کرات سفر کنید و بگذارید خانواده طعم دوری شما رو بچشه و حتی برایش تبدیل به یک عادت بشود. اینطوری برای همه بهتره. همچنین اگر قدرتش رو دارید و طرف مقابل رو لایق این میدونید که زندگی بهتری رو در آمریکا تجربه کنه و شرایطش رو هم داره، سعی کنید راضیش کنید به شما ملحق بشه. شخص بنده خانواده دو تا از دختر خاله هایم که هم وضع مالی شون توپه و هم پتانسیل لازم برای حضور در آمریکا رو دارند رو نسبتا راضی کردم که پاشن بیان اونجا، و بعد از رفتن خودم قریب به یقین خواهم توانست بیارمشون پیش خودم. در مورد پدر و مادر هم به هر حال گرین کارت می گیرند و هر وقت خواستند می آیند و می روند و اگر تمایل داشتند خودشان می دانند چه باید بکنند، من نمیخوام تحت فشار بگذارمشون چون تا حدی به ایران و خانواده وابسته هستند.

[shilan]

منم همسرم برنده لاتاری شده و مهاجرت برخلاف میلش هست به زور من میاد ولی همه غصم این که چرا اون انگیزه منو نداره .مساله این که اینجام اوضاع کارش اصلا خوب نیست ولی کلا تو فکر پیشرفتم نیست خیلی حس بدی وقتی قرار دور شی و شریکتم باهات همراه نیست تازه خونواده اونم نمی دونن اگرم بدونن مخالن خلاصه ما موندیم با کوله بار غم .........

[elima1980]

من وقتی به مهاجرهایی که از دریا قاچاقی میرن استرالیا فکر میکنم اینا رو همه شو فراموش میکنم

[Abdorrezaa]

من فکر میکردم عوارض روزهای پیش از هجرت خیلی بشتر باشه, ولی الان که باهاش مواجه شدم می بینم زیاد چیز خاصی نیست. غیر از نگرانی و استرسهای خاصی که مربوط به حجم عظیمی از کارهاست که میشه گفت الزاما باید یکی دو هفته آخر انجام شه.