چگونه رزومه خود را برای match کردن تقویت کنیم.

[یاشار و ماری]

سلام به همگی.
بعد از سلسله مباحثی که دوستان در مورد امتحان USMLE در تاپیک راهنمای قدم به قدم مطرح کردن (و من هم رفتم وسط یه تکونی دادم) رسیدیم به مبحث شیرین تقویت رزومه (لا مصب از زور شیرینی مثل زهرمار می مونه). من که جایی تاپیک مشابه ندیدم. فکر می کنم دوستان یه دستی برسونن می تونیم اینجا هم یه گوشه خلوت راه بندازیم و بتکونیم (آهان بیا وسط). در هر حال یه سری اطلاعات ناقص دارم که بنا دارم اینجا به اشتراک بذارم. از تمامی دراویش تاپیک راهنمای قدم به قدم دعوت می شود کشکول خود را برداشته یوهویی گفته و به اینجا هم یه سری بزنن. فقط یه نکته: از اونجایی که من خودم در حال حاضر نرفتم بلاد کفر اطلاعات من نمی تونه کاملاً موثق باشه و بسیار محتمله که برای انحراف اذهان عمومی یک سری خزعبلات اینجا بنویسم. تو پست بعدی سر فصل هایی که به ذهنم می رسه رو ذکر می کنم بعدش هم جلسه های بعدی رو شروع می کنیم.
پس فعلاً دوستان اطلاعاتشون رو بریزن رو دایره تا من هم ورقامو رو کنم.
ارادتمند
یاشار و ماری

[ali_kuchulu]

دوست گرامی کار بسیار خوبی کردید و این تاپیک میتونه تاپیک بسیار مفیدی باشه و قطعا به درد تمام کسانی که قصد شرکت در امتحان USMLE دارن میخوره.
گرچه تجربه ی کسانی که خودشون این پروسه رو طی کردن و الان در حال تحصیل رزیدنتی در آمریکا هستن خیلی مستندتره، اما چه میشه کرد که نمیدونم چرا هیچیک از پزشکان ایرانی که موفق میشن این راه پر پیچ و خم رو با موفقیت پشت سر بذارن، دیگه پشت سرشونم نگاه نمیکنن و از به اشتراک گذاشتن تجربیاتشون با تازه کارها اجتناب میکنند.
امیدوارم این تاپیک هم مثل راهنمای قدم به قدم، مفید و کاربردی باشه و موجب دعای خیر دیگران

[یاشار و ماری]

خانمها و آقایون سلام
آماده هستین؟ می خوام یه پست طولانی بذارم. فقط دو تا پیش فرض رو باید در نظر داشته باشین (توصیه می کنم قبل از خوندن این پیش فرض ها یه متوکلوپرامید بندازین بالا، چون اونقدر تکراری شده که این دفعه حتماً حالتون به هم می خوره):
1-این مطالب بخارات معده ی من است. شما می تونین و باید بر اساس بخارات معده خودتون روشتون رو انتخاب کنین.
2- چون من در بلاد کفر زندگی نمی کنم این اطلاعات اصلاً موثق و قابل استناد نیست.
عجب رویی دارین شما. با وجود این دوتا پیش فرض اصولاً نباید به خوندن این متن ادامه بدین. ولی خوب حالا که ادامه دادین پس بزن بریم.
شرکت در برخی کلاس ها و دوره ها:
عموماً کلاسها و دوره هایی که در ایران برگزار می شه خیلی به درد اونور آب نمی خوره، ولی چند تا دوره هست که اگه بتونین شرکت کنین خوب می شه:
1- دوره روش تحقیق: شما چه بخواین و چه نخواین باید با روش تحقیق آشنا باشین. آشنایی با روش تحقیق برای نوشتن مقاله الزامی یه (نوشتن مقاله یکی از بهترین روش ها برای تقویت رزومه طی مدت اقامت شما در ایرانه). علاوه بر اون شما در US هم باید قابلیت طراحی یک تحقیق رو داشته باشین تا بتونین مقاله بنویسین یا به عنوان Research assistant کار کنین و در سایه این کار کردن موفق به تقویت رزومه خودتون بشین. حتماً می دونین که در روش تحقیق انواع مختلف تحقیق، نحوه آماده کردن پرسش نامه، ملاحظات اخلاقی، چیستی تورش (همون bias) و نحوه جلوگیری از اون، اصول استفاده از نمودار ها و کلی چیزهای دیگه بررسی می شه. اگه بتونین از این دوره ها یک مدرک معتبر بین المللی هم بگیرین که چه بهتر.
2- آشنایی با آمار و برنامه های آماری: شما باید تا حدودی با آمار آشنا باشین و از برنامه های آماری استفاده کنین (حالا اگه دکترای آمار هم نگرفتین اشکال نداره). من که خودم کلاً دو تا کتاب آمار خوندم. یکی اختصاصاً مرتبط با آمار بود و اون یکی در مورد آمار پزشکی. شما هم می تونین با خوندن کتاب شروع کنین، یا اگه کلاسی در این مورد برگزار می شه تو کلاس هاش ثبت نام کنین (مدرک معتبر بین المللی هم اگه بتونین بگیرین ضرر نداره). علاوه بر اون شما باید با برنامه های آماری هم آشنا باشین. برنامه های مورد استفاده پزشکان ایرانی بیشتر SPSS و تا حدی هم EPI هستش. البته ظاهراً در US از برنامه های دیگه ای مثل SAS هم استفاده می شه که اطلاع دقیقی در مورد اونها ندارم. آشنایی با آمار و برنامه های آماری هم برای نوشتن مقاله بدرد می خوره و هم اینکه اگه رفتین اونجا می تونین با دقت بیشتر و کیفیت بهتری جفت پا برین تو چشم استادتون.
باید در نظر داشته باشین که اگه آمار بلد نباشین و ندونین که برنامه های آماری چه طوری کار می کنن، نمی تونین یه پرسش نامه درست طراحی کنین (در کل این متن منظور از پرسشنامه هم questionnaire و هم check list هستش) و در قسمت مواد و روش بررسی و همچنین باقی قضایا (نتایج و بحث) دچار مشکل می شین.
آنالیز های آماری که بیشتر مورد استفاده مطالعات پزشکی قرار می گیره شامل chi square و t-test به همراه مخلفاتشون هستن (این دو تا آنالیز کلی هم مخلفات دارن مثل fisher's exact test، independent samples T-test، paired samples T-test و ...). حالا اگه آنالیزهای آماری سخت تر مثل GLM رو یاد نگرفتین هم اشکالی نداره. شما باید بدونین که specificity و sensitivity یه آزمایش رو چه طوری تعیین می کنن (اگه تونستین این دو تا کلمه رو فارسی بنویسین یه کارت صد آفرین بهتون می دم). فرمول کوکران رو هم برای محاسبه حجم نمونه حتماً یاد بگیرین که به دردتون می خوره. در ضمن اگه خواستین SPSS رو از کتاب بخونین حتماً دقت کنین که پر از مثال باشه و نحوه تفسیر نتایج بدست اومده رو خوب توضیح داده باشه.
3- کلاسهای نحوه کار کردن روی حیوانات آزمایشگاهی. این یکی از بهترین دوره هایی است که می تونین تو ایران در اون شرکت کنین. تا اونجایی که من شنیدم اگه بتونین از اینجور دوره ها (مثلاً دوره کار کردن با موش آزمایشگاهی یا خوکچه هندی) یه مدرکی ردیف کنین خیلی به دردتون خواهد خورد. البته این دوره ها برای research assistant شدن خوبن و در مطالعات Clinical روی انسان ها خیلی به درد نمی خورن. مگه اینکه تصمیم داشته باشین انسان ها رو هم مثل موشها آزمایش کنین. فقط دقت کنین که برگزاری این دوره ها رو معمولاً جایی اعلام نمی کنن و باید در مراکز تحقیقات دارویی دنبالشون بگردین.
زود دست به کار شدن
سن پایین، مخصوصاً فاصله بین فارغ التحصیلی تا پذیرش گرفتن معمولاً به عنوان یک نکته مثبت در نظر گرفته می شه. این قافله عمر عجب می گذرد. پس تا رد نشده بگیرینش. زود بجنبین. قافله من که یه دور رفته و برگشته مال شما رو نمی دونم. در ضمن موقع این رفت و برگشت قافله gadfly رو هم دیدم.
داشتن اقامت دائم
یکی از مهمترین امتیازها داشتن اقامت دائم هستش. برای گرفتن اقامت دائم دو تا روش محبوب هموطن های ایرانی یه: الف- شرکت در لاتاری گرین کارد و برنده شدن در اون و ب- پیدا کردن یه آقا یا خانم دارای اقامت دائم US که اولاً مجرد باشه ثانیاً مخ داشته باشه و ثالثاً شما بتونین مخش رو بزنین. حالا اگه این آقا یا خانم پزشک باشن و از اون مهمتر یک پوزیشنی چیزی تو یکی از مراکز تحقیقاتی یا آموزشی داشته باشن که دیگه نون تون تو روغن حل شده و رفته پی کارش.

خوب من فعلاً خسته شدم می رم یه نسکافه بخورم. اگه حالم اومد سر جاش که پست بعدی رو همین الان می ذارم. اگه هم نیومد سرجاش که ......... شب بخیر. جلسه بعدی در مورد نحوه نوشتن مقاله هستش
ارادتمند
یاشار و ماری

[ali_kuchulu]

سلام دوست گرامی و ضمن تشکر مجدد از شما بخاطر مطالب مفیدتون، از همینجا شروع کنیم به سوال کردن دیگه..
1- در مورد جایی که مدرک بین المللی گذراندن کارگاههای مقاله نویسی ارائه بده ، ایده ای دارین؟ تا اونجایی که من تو اینترنت دیدم کلاسهای یک تا سه روزه که بعضی جاهای متفرقه که اعتبار خاصی هم ندارن برگزار میکنن بین پنجاه تا سیصد هزار تومن هزینه داره! بدتر از اون هزینه ی الکی، اینه که وقتی شرکت هم میکنی هیچ چیز غیر از اینکه "آمار عبارت است از علم فلان و بهمان" نمیگن! (یکی از این کلاسها رو با استفاده از فاکتور "پ" و بدون هزینه شرکت کردم و در پایان کلاس واقعا دلم به حال اونایی که پول دادن و هیچی گیرشون نیومده بود سوخت!)

2- در مورد یادگیری علم آمار و نرم افزارهاش، که خوب واقعا با یکی دوتا کتاب حله.

3- در مورد کلاس کار رو موش و خوکچه، راستش متوجه نشدم که گفتید خیلی به درد میخوره منظور چیه. ضمن اینکه یه همچین کلاسی اگر هم پیدا بشه فکر نمیکنم دیگه مدرک بین المللی بدن. وقتی هم مدرک بین المللی نباشه بعید میدونم کاربردی داشته باشه، داره؟

[یاشار و ماری]

سلام دوست گرامی .....
1- در مورد جایی که مدرک بین المللی گذراندن کارگاههای مقاله نویسی ارائه بده ، ایده ای دارین؟

3- در مورد کلاس کار رو موش و خوکچه، راستش متوجه نشدم که گفتید خیلی به درد میخوره منظور چیه

علی جان سلام
1- من که جایی نمیشناسم. مدرک بین المللی هم نگرفتین مهم نیست. مهم اینه که بلد باشین چه جوری یه تحقیق رو سازماندهی کنین.
3- در مورد یاد گرفتن نحوه کار با موش هم باید بگم که مثلاً شما باید یاد بگیرین موش رو چه طوری تو دستتون بگیرین، به کجاش تزریق کنین، چه طوری قطع نخاعش کنین و ... حالا اگه مدرک هم نتونستین بگیرین اشکالی نداره. بلد باشین خوبه. طبق شنیده های من بلد بودن روش کار با حیوانات آزمایشگاهی برای گرفتن بعضی از پوزیشن های تحقیقاتی خیلی به درد می خوره. مخصوصاً تحقیقاتی که اثر یک درمان جدید رو بررسی می کنه. خوب مسلمه اون ها ترجیح می دن کسی رو وارد تحقیقاتشون بکنن که از قبل این کارها رو بلد باشه و برای آموزش اون فرد وقت و هزینه زیادی صرف نکنن.
در آخر هم باید اضافه کنم که من هیچ کدوم از این دوره ها رو نگذروندم به جز روش تحقیق که تو دانشگاه تدریس می شد (که اون رو هم از قبل یاد گرفته بودم). من بیشتر کتاب و مقاله خوندم. راستی هیچ کدوم از کتابها رو هم نخریدم. یا از کتاب خونه گرفتم یا از دوستان قرض گرفتم. در مورد کلاس های نحوه کار با حیوانات آزمایشگاهی هم می خواستم شرکت کنم که یکی از دوستام نامردی کرد و نشد، بگذریم، دست رو دلم نذارین که خونه....
ارادتمند
یاشار و ماری

[ali_kuchulu]

متاسفانه مشکل اصلی اونجاست این تواناییها راهی برای اثبات ندارن. بلد بودنشون فقط وقتی به درد میخوره که یه آدم خارجی به عنوان مثال تو یه research position جاگیرپاگیر شده باشه و بعد اونجا نشون بده که کارش درسته! اما قبل از ورود به چنین پوزیشنی تنها راه اثبات داشتن چنین تواناییهایی عملا و فقط داشتن مقاله ی چاپ شده در نشریات علمیه و، اعتبار نشریه ی علمی مربوطه میتونه اعتبار جایی که به شما research position رو پیشنهاد میکنه تعیین کنه.
برای حل این مشکل چه راه حلی وجود داره؟ (البته غیر از لاتاری قبول شدن و زدن مخ یه شهروند آمریکایی!)
در واقع منظورم اینه که چطور میشه اساتید فلان رشته که در آمریکا در فلان دانشگاه تدریس و تحقیق میکنن رو ترغیب کرد که لااقل تواناییهای من و شما رو (حتی به خرج خودمون) محک بزنن ببینن به دردشون میخوریم یا نه؟
تا اونجایی که تجربه ی شخصی خود من بهم میگه، اگر شما مقاله ی چاپ شده ی مشخصی در مجلات علمی نداشته باشی تقریبا هیچ شانسی نداری! برخورداری از هرتوانایی ممکن هم چون "مستند" به مدرک خاصی نیست، جدی گرفته نمیشه.
و متاسفانه بزرگترین مشکل اینه که وقتی آدم از دانشگاه و محیط آکادمیک جدا شده باشه و بدتر از اون، چندسال از فارغ التحصیلی گذشته باشه، ورود به محیطهای علمی و تحقیقاتی مثل زمان دانشجویی آسون نیست.
دوستان در مورد چنین شرایطی چه راهی به نظرشون میرسه؟ (یعنی کسی که مدتی از فارغ التحصیلیش گذشته و سابقه ی مشخص پژوهشی نداره و حالا یه دفعه تصمیم گرفته بره آمریکا و حالا میبینه که داشتن سوابق پژوهشی اجتناب ناپذیره. توجه به شرایط سنی هم داشته باشید که خوب هی داره بالا میره).

[یاشار و ماری]

برای حل این مشکل چه راه حلی وجود داره؟ (البته غیر از لاتاری قبول شدن و زدن مخ یه شهروند آمریکایی!)
در واقع منظورم اینه که چطور میشه اساتید فلان رشته که در آمریکا در فلان دانشگاه تدریس و تحقیق میکنن رو ترغیب کرد که لااقل تواناییهای من و شما رو (حتی به خرج خودمون) محک بزنن ببینن به دردشون میخوریم یا نه؟

علی جان به زودی ادامه مطلب رو ارسال می کنم. فکر می کنم قسمتی از جوابهات رو لا به لای مطلب بعدی بتونی پیدا کنی.
ارادتمند
یاشار و ماری

[یاشار و ماری]

سلام به همگی
خوب ادامه مطلب
شرکت در امتحان های USMLE
همونطور که قبلاً هم گفتم نتیجه امتحان های USMLE (به خصوص Step 1) در موفقیت شما برای گرفتن یک پوزیشن مناسب مهمه. توجه کنین که بعضی جاها در مورد اینکه بعد از چند بار شرکت در یک امتحان موفق به پاس کردن اون می شین اهمیت می دن. پس توصیه می کنم 1- سعی کنین هر Step رو بار اولی که امتحان می دین پاس کنین و 2- سعی کنین نمره تون بالاتر از 90 و ترجیحاً 98 یا 99 باشه.
البته باید این رو هم اضافه کنم که اگه در یک step موفق نشدین امیدتون رو از دست ندین. در سایت prep4usmle کسانی بودند که 2 بار step 1 رو fail شدن ولی بار سوم نمره 98 گرفتن و با گرفتن نمره های خوب در step های بعدی الان وارد دوره رزیدنتی شدن (یکی شون الان داره نورولوژی می خونه).
با خودتون کنار بیاین
خیلی خیال پردازی نکنین. پذیرش گرفتن در رشته هایی که شامل جراحی هم می شه (مثل ارتوپدی، نوروسرجری و ...) برای خود آمریکایی ها خیلی سخته، چه برسه به ما. پذیرش گرفتن در رشته هایی مثل داخلی، پزشک خانواده، پاتولوژی و ... برای ماها راحتتر و دست یافتنی تره. در نظر داشته باشین که بعضی از رشته ها مثل کاردیولوژی و عفونی فوق داخلی محسوب می شن و برای من که کاردیولوژی رو دوست دارم راه نسبتاً آسونتره.
همچنین فکر نکنین که این رشته ها اخ هستن. تا اونجایی که من شنیدم متوسط درآمد یک پزشک متخصص داخلی نزدیک به 500 هزار دلار در ساله.
recommendation letter
دلتون رو صابون نزنین. اینجور توصیه نامه ها (منظور توصیه نامه هایی که اساتید ایرانی صادر می کنن) خیلی به دردتون نمی خوره. کلاً توصیه نامه های اساتید غیر شاغل در ایالات متحده ارزش زیادی نداره، مگه اینکه اون استاد اعتبار بین المللی بالایی داشته باشه (مثلاً اگه شما از پرفسور سمیعی یه recommendation letter بگیرین حتماً به دردتون می خوره). چرا؟ چون:
1- اونها خبر دارن که تو ایران اگه رفیق یه استاد باشی یا برخی از فامیلهاتون استاد باشن می تونی خیلی راحت recommendation letter بگیری.
2- اگه قرار بود اینجور چیزها رو قبول کنن هندی ها و پاکستانی ها هر کدوم با خودشون یه گونی recommendation letter می آوردن.
سابقه کاری مرتبط
داشتن سابقه کاری مرتبط با رشته مورد علاقه تون می تونه امتیاز مثبت تلقی بشه.
خوب بعد از این همه چرت و پرت رسیدیم به بحث شیرین مقاله نوشتن. فکر کنم این یکی طولانی بشه. خودم هم می ترسم شروع کنم. الان ساعت 2:30 صبحه. شروع کنیم ببینیم کی تموم میشه. برم یه نسکافه بخورم برگردم.....
........هنوز نسکافه ام تموم نشده، عجله نکنین
....... خوب این هم از این
دید دیدید دیید دیید
نوشتن مقاله
مطالبی که به ذهنم می رسه خیلی زیاده. سعی می کنم چیزی رو از قلم نندازم و یه طوری هم طبقه بندیش کنم که قاطی نکنین.
الف- اصولاً نوشتن مقاله درست چه طوری یه
فرض می کنیم شما (من الان شما رو یک استاد ایده آل از نظر نوشتن مقاله فرض کردم) می خواهید در مورد ایکتر نوزادان یه مقاله درست و اصولی بنویسین. در این صورت شما باید جد و آباد ایکتر نوزادان رو بشناسین، مقاله هایی که در این مورد نوشته می شن رو به طور منظم بخونین و خلاصه سوادتون در این زمینه بالا باشه. اگه این شرایط رو داشته باشین ممکنه با خودتون فکر کنین که «هی پسر (یا اینکه بگین: هی دختر) من که اینقدر اطلاعات دارم بشینم یه مقاله در این مورد کار کنم». بعد از این جرقه، می بینین که یه ایده ای در زمینه درمان ایکتر نوزادان به ذهنتون خطور کرده مثل این «اگه ما به نوزادان آگار بدیم چون بیلی روبین رو از چرخه روده ای کبدی حذف می کنه باعث می شه سطح بیلی روبین سریعتر پایین بیاد و طول مدت بستری رو کم کنه». پس تا اینجا شما موضوع تحقیق رو به دست آوردین. بعد از این می رین یه سر PUBMED و بررسی می کنین ببینین کسی تا حالا این موضوع رو کار کرده یا نه. اینجا سه تا حالت پیش می یاد:
1- کسی قبلاً رو این موضوع کار نکرده: در این صورت کار شما سخت تره ولی از طرف دیگه ارزش کارتون بیشتر می شه، چون این موضوع تا حالا کار نشده و اگه ایده شما، ایده خوبی باشه احتمال accept شدن مقالتون برای چاپ بیشتر می شه و بعد از اینکه چاپ شد هم بیشتر cited می شه و .... شما برای انجام این تحقیق باید اول بررسی کنین ببینین انجام دادن اون امکان پذیره یا نه (از نظر اخلاق پزشکی و امکانات و ...) اگه دیدین امکان پذیره اول باید یه مطالعه pilot انجام بدین تا: یه چیزهایی دستتون بیاد، بتونین با استفاده از فرمول کوکران حداقل حجم نمونه رو تعین کنین، مواردی که ممکنه باعث ایجاد bias بشه رو شناسایی و حذف کنین و ...
البته باید بگم که برای تمامی تحقیق ها نیاز به انجام مطالعه pilot نیست. بعد از انجام این مرحله شما تحقیقتون رو سازمان دهی می کنین. نوع تحقیق رو انتخاب می کنین. یه بار دیگه مقالات رو بررسی می کنین و براش یه مقدمه می نویسین. مواد و روش بررسی رو تعیین می کنین و پرسش نامه یا چک لیستتون رو طراحی می کنین. بعد از این کارها پرسش نامه ها رو با در نظر گرفتن شرایطی که تو مواد و روش بررسی ذکر کردین پر می کنین تا حداقل کیس های لازم تکمیل بشه. بعد نتایج رو می نویسین و در پایان هم با بقیه مطالعات مقایسه اش می کنین و نتیجه گیری می کنین و می فرستین برای مجله.
2- قبلاً رو این موضوع کار شده ولی هنوز جای کار کردن داره: در این صورت شما معمولاً دیگه مطالعه pilot رو انجام نمی دین. نوشتن مقاله براتون راحتتره چون هم مقاله مشابه دارین و تو مقدمه نوشتن و بحث کردن دست و بال تون بازتره و هم اینکه برای تعیین مواد و روش بررسی می تونین از مقاله های دیگه استفاده کنین. معمولاً این تحقیق ها رو به این خاطر انجام می دن تا بررسی کنن ببینن اختلافات نژادی یا جغرافیایی تاثیری روی نتیجه داره یا نه. یا اینکه پروسه هایی رو به مواد و روش بررسی اضافه کنن تا نتایج رو دقیق تر ارائه بدن. این حالت یکی دو تا اشکال جزئی هم داره: 1- احتمال accept شدن مقاله پایین تر می یاد. 2- امتیازی که از این مقاله کسب می کنین ممکنه به اندازه حالت اول نباشه.
3- قبلاً رو این موضوع کار شده و باباش رو هم در آوردن: در این حالت بهتره موضوع رو بی خیال بشین برین بیرون فوتبال بازی کنین.
اینجور استادها برای نوشتن مقاله خیلی خوبن مخصوصاً اگه ایده هایی که به ذهنشون می رسه بکر باشه، روش تحقیق رو بلد باشن و از آمار هم سر رشته داشته باشن. علاوه بر اون تقریباً هیچ استادی این کارها رو خودش انجام نمی ده و دنبال کسانی می گرده که این کارهارو انجام بده و اون ها مدیریت کنن. اشکالشون اینه که معمولاً زیاد گیر می دن. در ضمن نوشتن مقاله در این حالت زیاد طول می کشه. با این وجود نوشتن مقاله با این استادها هم می تونه در زمینه مقاله نوشتن راهتون بندازه و هم این که اگه مقاله بکر به تور تون خورد خیلی خوبه. ولی باید توجه کنین که برای نوشتن این جور مقاله ها باید وقت زیادی صرف کنین
ب- روش عمومی نوشتن مقاله در ایران
در این حالت شما (دیگه استاد نیستین ها، جو گیر نشین) می رین پهلوی یه استاد که از قبل نشونش کردین و می گین که من فلانی هستم، با SPSS کار کردم، زبانم بد نیست و از اونجایی که تعریف شما رو خیلی شنیدم می خوام باهاتون یه مقاله کار کنم. معمولاً استادها استقبال می کنن و
1- می رن سراغ حالت قبلی که اون موقع تکلیف مشخصه
2- دارن رو یه چیزی تحقیق می کنن و می یان اطلاعات خامشون (منظور پرسشنامه های تکمیل شده به همراه پروپوزال) رو در اختیار شما قرار می دن. در این حالت شما یا با روش اصولی پیش می رین (که قبلاً بهتون گفتم و زمان بره) یا اینکه از روش میانبر استفاده می کنین. روش میانبر اینطوری یه که میاین مشابه ترین مقاله به این تحقیق رو پیدا می کنین. اون رو ستون فقرات مقالتون قرار می دین. قسمت مواد و روش بررسی و همچنین نتایج رو خودتون می نویسین (قسمت هایی از مواد و روش بررسی رو که مشابه هستن، نیاز نیست تغییر بدین) یه چند تا مقاله دیگه رو بررسی می کنین، چندتا جمله اش رو کپی می کنین تو مقاله خودتون (تو قسمت مقدمه و بحث)، یه کمی زحمت می کشین و سه چهار تا جمله هم خودتون بهش اضافه می کنین و تمام.
3- استاد یه پایان نامه تکمیل شده رو در اختیارتون می ذاره. اینجا هم یا از روش قبل (ستون فقرات) استفاده می کنین یا اینکه قسمتهایی از پایان نامه رو انتخاب می کنین و ترجمه می کنین.
خوب این هم از این.
اینها روش های معمول مقاله نوشتن در ایرانه. من فرض کردم که شما روش تحقیق و آمار و برنامه های آماری رو بلدین. اینجا یه سری اصول نوشتم. وارد جزئیات شدن (مثل اینکه عنوان رو چه طوری بنویسین و ...) خارج از حد و توان منه (چون فکر کنم اون موقع باید یه هفته پشت کامپیوتر باشم) فقط یه سری نکات مونده که مهمترین قسمت بحث هم همینه
نکات مقاله نویسی
1- مقاله شما باید آینده نگر باشه. شانس accept شدن مقاله های گذشته نگر پایینه. مقاله های clinical trial ارزش بیشتری دارن. نوشتن article review یا متا آنالیز خارج از حد من و اکثر شماهاست؛ اینجور مقاله ها معمولاً فقط از کسانی پذیرفته می شه که در اون زمینه خاص از اعتبار بین المللی برخوردار باشن و حداقل سه چهار تا مقاله در اون زمینه چاپ کرده باشن.
2- بعضی از استادها حاضرن در ازای کار کردن مقاله به شما پول بدن. اگه از این استادها پیدا کردین که خوب می شه.
3- بعضی از استادها نامردن. این استاد ها بعد از اینکه مقاله رو نوشتین اول اسم خودشون رو می نویسن، بعد اسم یکی دو تا از دوستاشون رو (چون اون ها هم همین کار رو برای این استاد انجام می دن)، بعد اسم یکی دو تا از فک و فامیلشون رو که پزشکی خوندن یا دارن می خونن و در آخر هم اگه لطف کنن اسم شما رو که نویسنده اصلی مقاله هستین ممکنه اضافه کنن یا نکنن. از این استادها فاصله بگیرین و یا اگه دارین باهاشون کار می کنین سعی کنین فایل نهایی مقاله رو بهشون ندین و خودتون اون رو SUBMIT کنین.
4- امکان نداره اسم شما نفر اول باشه، بیخودی زور نزنین (مگه اینکه هیات علمی باشین) ولی سعی کنین نفر دوم یا حداکثر سوم باشین. اصلاً هم خجالت نکشین (چه پول گرفته باشین و چه نگرفته باشین) این حق شماست (آخه من خودم از این اشتباه ها تو زندگی زیاد داشتم). نکته مهم اینه که خودتون رو به عنوان corresponding author معرفی کنین. ارزش corresponding author از نفر اول اگه بیشتر نباشه کمتر نیست.
5- مجله ها یه چیزی دارن تحت عنوان impact factor. این فاکتور هر چقدر بالاتر باشه اعتبار این مجله بیشتره و چاپ کردن مقاله در مجلاتی با impact factor بالا با ارزشتر و البته سخت تره.
6- بعضی مجلات پاکستانی، هندی یا عربی با این که عضو ISI هستن راحتتر مقاله ها رو چاپ می کنن. فقط اشکالشون اینه که برای چاپ کردن مقاله گهگاه تا 400 دلار از شما پول می گیرن (این پول رو هم می تونین از استادی که براش کار می کنین بگیرین).
7- یه سری از مجلات وطنی هم عضو ISI هستن.
8- نوشتن مقاله (اگه اطلاعات خامش آماده باشه) کار چندان زمان بری نیست. من خودم یکی از پایان نامه های انگلیسی رو از اول تا آخر طی 4 روز نوشتم (بیشتر از 40 صفحه بود و 33 تا رفرنس داشت). البته تو این چهار روز در مجموع 12 ساعت خوابیدم. نوشتن مقاله که 3 تا 8 صفحه بیشتر نیست معمولاً بیشتر از یک هفته زمان نمی بره.
9- submit کردن و accept شدن مقاله پروسه زمانبری یه و ممکنه سه چهار ماه طول بکشه (چون حداقل یکبار برای تجدید نظر و اصلاح دوباره بهتون بر می گردونن). ولی شما می تونین همزمان چندین مقاله رو submit کنین. فقط دقت کنین یک مقاله رو برای بیشتر از یک مجله submit نکنین.
10- سعی کنین تعداد مقاله های مرتبط با رشته مورد علاقه تون بیشتر باشه، چون ارزشش برای گرفتن پذیرش از اون رشته بیشتره.
11- بعد از اینکه یکی دو تا مقاله کار کردین و یه کم وارد شدین (و اسم و رسمی بهم زدین به نحوی که وقتی شما رو Search می کنن یکی دوتا مقاله به اسمتون باشه)، با هماهنگی استادتون، برین سایت دانشگاههای US و در اونجا استادهای مرتبط با رشته مورد علاقه تون رو پیدا کنین. این استاد ها معمولاً یه سری interest نوشتن. اگه interest استادی با عنوان مقاله شما مرتبط بود با این استاد تماس بگیرین و بهش بگین که مثلاً ما بنا داریم در مورد فلان مطلب یه تحقیقی بکنیم و تمایل داریم این تحقیق با همکاری و مشارکت شما انجام بشه. اگه اون استاد مقیم US قبول کنه و از کارتون راضی باشه و مقاله شما چاپ بشه، شما قدم بزرگی در زمینه recommendation letter و گرفتن پذیرش برداشتین.
12- بعد از اینکه چند تا مقاله نوشتین تو یکی دو تا از این کنگره های بین المللی (به خصوص اونهایی که تو خارج از کشور برگزار می شه) شرکت کنین و سعی کنین بعضی از این استادها رو پیدا کنین و باهاشون رفیق بشین. فقط ضایع نکنین از اول بگین «سلام. من می خوام بیام US. یالا به من پذیرش بده»
اول باید نرم نرمک خامشون کنین. بعد بهشون email بزنین بعد که حسابی پختینشون یه هو از پشت خنجر بزنین.
خوب دیگه خسته شدم. دیگه هم چیزی به ذهنم نمی رسه. آخه این دو مثقال مخی هم که داشتم دیگه تعطیل شد رفت پی کارش.
فعلاً خداحافظ
ارادتمند
یاشار و ماری
4:45 صبح

[ali_kuchulu]

بابا ایول ساعت 4 صبح میشینی تایپ میکنی

1- با توجه به اینکه مشخص است که در زمینه ی مقاله نویسی و تهیه پروپوزال و ... تجربه ی خوبی دارید، فکر میکنید از استارت کار - یعنی رفتن به دنبال کتابهای خودآموز آمار و روش تحقیق و SPSS و جستجو برای یافتن کارگاههای آموزشی روش تحقیق و مقاله نویسی - تا مرحله ی نهایی - یعنی چاپ شدن مقاله ی یه همچین آدمی در یک مجله ی کمی تا قسمتی معتبر - چقدر زمان میبرد؟
فرض را بر این بگذارین که یه نفر(یعنی خودم) کوچکترین تجربه ای از این چیزا نداره اما در عین حال این امکان وجودداره آدم همه کار زندگیشو تعطیل کنه بچسبه به یک هدف یعنی چاپ مقاله.

2- در بند 11 منشور جهانی شما آیا این مرحله از راه دور قابل انجامه؟ یعنی استاده تو آمریکاس و ما از اینجا مقاله چاپ میکنیم و اون recommendation letter میده؟ یعنی بدون ورود به خاک آمریکا از این راه میشه LOR یا همون لتر آف ریکامندیشن گرفت؟ یا حتما باید کار بصورت همکاری مستقیم و رودررو انجام شده باشه؟

پ.ن. متوسط درآمد پزشکان داخلی در آمریکا کمتر از 200 هزار دلار در سال است. در واقع درآمد پزشکان از حدود 150 هزار دلار (که متعلق به پزشکان خانواده س) شروع میشه و تا حدود 700 هزار دلار (متعلق به جراحان قلب) بالا میره. البته من تا یک میلیون دلار هم دیدم که خوب مال پزشکان شاخ و شاخص بعضی رشته ها مثل همین جراحی قلب و جراحی پلاستیکه.
تو رشته هایی که مهاجرین احتمال پذیرش بیشتری تو اونها دارن نورولوژی درآمدش از بقیه بیشتره.
و البته در نظر داشته باشیم که حتی کف درامد پزشکان (حدود 150 هزار دلار) یعنی یک زندگی خیلی خوب و آرام و نسبتا مرفه که تو ایران حتی خوابشم نمیشه دید! ضمن اینکه اونجا تلوزیونش "ساختمان پزشکان" و "زمین انسانها" پخش نمیکنه که به حیثیت شغلی من و شما هم توهین کنه.
پ.ن.2. منبع این که گفتم (میزان درآمد پزشکان) یه سایت معتبر آمریکایی بود که تو همین مهاجرسرا دیدم. اگر تونستم پیداش میکنم که بقیه دوستان هم ببینند.

[یاشار و ماری]

بابا ایول ساعت 4 صبح میشینی تایپ میکنی

1- فکر میکنید از استارت کار تا مرحله ی نهایی - یعنی چاپ شدن مقاله ی یه همچین آدمی در یک مجله ی کمی تا قسمتی معتبر - چقدر زمان میبرد؟

2- در بند 11 منشور جهانی شما آیا این مرحله از راه دور قابل انجامه؟ یعنی استاده تو آمریکاس و ما از اینجا مقاله چاپ میکنیم و اون recommendation letter میده؟ یعنی بدون ورود به خاک آمریکا از این راه میشه LOR یا همون لتر آف ریکامندیشن گرفت؟ یا حتما باید کار بصورت همکاری مستقیم و رودررو انجام شده باشه؟

پ.ن. متوسط درآمد پزشکان داخلی در آمریکا کمتر از 200 هزار دلار در سال است.

علی جان سلام
1- من توصیه می کنم شما یه چیزهایی رو یاد بگیرین و بقیه اش رو به صورت کارآموزی در عرصه باهاش برخورد کنین. من فکر می کنم اگه زود دست به کار بشین طی یک ماه بتونین اصول اولیه رو یاد بگیرین. بعد از اون می تونین کار رو مقاله رو شروع کنین. شما می تونین روش های مختلف آنالیز رو در حین نوشتن مقاله بررسی کنین. این طوری بهتر هم یادتون می مونه. البته باید بگم که مقاله های اول شما شاید خیلی حرفه ای به نظر نیان ولی خوب بالاخره باید از یه جایی شروع کرد (من وقتی پایان نامه های اول خودم رو مرور می کنم خنده ام می گیره). مدت زمان لازم برای تکمیل یه مقاله بستگی به چهار موضوع داره: 1- سرعت شما چه قدره؟ 2- سرعت استاد شما چه قدره؟ 3- نوع مقاله ای که کار می کنین چی یه؟ و 4- چقدر از کارهای مقاله از قبل انجام شده؟ (به عنوان مثال پروپوزال داره یا نه و پرسشنامه هاش تکمیل شده یا نه؟)
اگه اطلاعات خامتون آماده باشه (منظور پرسشنامه ها تکمیل شده باشه) اصولاً می شه طی یک الی 2 ماه (بستگی به سرعت شما داره) مقاله رو آماده submit کردن کرد. بعد از submit شدن هم معمولاً 3 الی 4 ماه طول می کشه تا مقاله شما Accept و چاپ بشه. بنابراین من فکر می کنم شخصی در شرایط شما بعد از 6 ماه می تونه انتشار اولین مقاله اش رو جشن بگیره. فقط یادتون باشه که شما می تونین بعداز نوشتن اولین مقاله، مقاله بعدی رو کار کنین. یعنی هر ماه یک مقاله بنویسین. به این ترتیب شما بعد از یک سال حدوداً 6 تا مقاله چاپ شده دارین و احتمالاً 3 یا 4 تا مقاله دیگه رو هم submit کردین.
2- بند 11 دقیقاً همینطوره. یکی از دوستان من از یک استاد سوئدی و یک استاد آمریکایی تونسته پذیرش بگیره (البته اون طوری که خودش می گه). اون در حال حاضر در حال خوندن و پاس کردن امتحان های USMLE هستش و Step 1 رو هم امتحان داده ولی فعلاً ندیدمش و نمی دونم نمره اش چند شد. این دوست من با استاد آمریکایی از طریق Email و با استاد سوئدی در یک کنفرانس آشنا شده.
من هم در اینترنت حقوق یک پزشک رو همون حدود 150 هزار دلار در آوردم ولی دو تا نکته:
1- حقوق سالیانه دایی من که وضع زندگی خوبی داره (برای من مثل یک رویا می مونه) حدود 120 هزار دلار در ساله. من که طی سال اول اگه بتونم کاری گیر بیارم که متوسط درآمد ماهانه اش 2500 دلار باشه راضیم. هر چی باشه از کار کردن تو معدن یا به عنوان پزشک خانواده بهتره. تو این مدت هم سعی می کنم امتحان های USMLE رو پاس کنم.
2- من با چند پزشک در این مورد صحبت کردم. یکی شون که اونجا تحصیل کرده بود. یکی شون برنده گرین کارد سال 2009 بود ولی اخیراً درسش رو تموم کرده (فوق تخصصش رو تموم کرد) و بعد از چندین بار رفت و آمد کردن، 2 ماه پیش مهاجرت کرد US. یکی دیگه هم از طریق همسرش تونست ویزای مهاجرتی بگیره و الان آمریکاست. تمامی اون ها متوسط درآمد یک پزشک رو بالاتر از اون چیزی که سایت ها نوشتن ذکر می کردن.
و اما یک نکته دیگه می مونه. من با بعضی از دوستان دندانپزشکم صحبت می کردم و می گفتم که شما چرا اقدام نمی کنین برای رفتن. اونها می گفتن برای چی بریم. ما تو ایران بیشتر از آمریکا درآمد داریم. اما مسائل مادی در تصمیم به مهاجرت من فاکتور خیلی مهمی نبود. مسائل دیگه ای در ایران مطرحه که من رو متمایل به مهاجرت کرد. بنابراین حتی اگه متوسط درآمد من بالا هم نباشه باز هم من راضیم.
ارادتمند
یاشار و ماری

[dr_lizard]

دوست عزیز از همه این چیزا مهمتر ۳ چیز! کانکشن کانکشن کانکشن

[یاشار و ماری]

دوست عزیز از همه این چیزا مهمتر ۳ چیز! کانکشن کانکشن کانکشن

دکتر جون سلام
خوش اومدی
حق با شماست. تصمیم دارم در مورد این موضوع هم در جلسه بعدی یه سری اطلاعات به اشتراک بذارم. جلسه بعدی در مورد کارهایی یه که می تونین در ایالات متحده برای match شدن انجام بدین.
ارادتمند
یاشار و ماری

[ali_kuchulu]

من فکر می کنم شخصی در شرایط شما بعد از 6 ماه می تونه انتشار اولین مقاله اش رو جشن بگیره. فقط یادتون باشه که شما می تونین بعداز نوشتن اولین مقاله، مقاله بعدی رو کار کنین. یعنی هر ماه یک مقاله بنویسین. به این ترتیب شما بعد از یک سال حدوداً 6 تا مقاله چاپ شده دارین و احتمالاً 3 یا 4 تا مقاله دیگه رو هم submit کردین.

2- بند 11 دقیقاً همینطوره.

مسائل مادی در تصمیم به مهاجرت من فاکتور خیلی مهمی نبود. مسائل دیگه ای در ایران مطرحه که من رو متمایل به مهاجرت کرد. بنابراین حتی اگه متوسط درآمد من بالا هم نباشه باز هم من راضیم.

بسیار سپاسگزارم، این حرف شما خیلی باعث دلگرمی من شد. هم زمان لازم برای به سرانجام رسوندن مقاله و هم بند 11

در مورد مسائل مادی، اصولا فکر نمیکنم کسی به خاطر "درآمد بیشتر" به آمریکا مهاجرت کنه. چه پزشک و چه غیر پزشک. به اعتقاد من اگر کسی چهارچوبهای فعلی سیاسی اجتماعی فرهنگی مملکتمون رو بپسنده و با این شرایط (حالا به خوب یا بدش کار نداریم) بتونه کنار بیاد، میتونه همینجا گلیمشو از آب بیرون بکشه. بنابراین طبیعیه که هیچیک از ما بخاطر درآمد قصد مهاجرت نکردیم و همون "مسائل دیگه" باعث میشه رنج مهاجرت و جلای وطن رو به جان بخریم.
خوشبختانه این شانس ما پزشکاست که درسته رسیدن به آمریکا و ورود به تخصص کار آسونی نیست، اما از لحاظ سطح رفاهی زندگی احتمالی در آمریکا مشکل خاصی - لااقل بعد از چهارپنج سال - نخواهیم داشت و یحتمل میتونیم خودمون رو به مرور به دهک های نسبتا بالای جامعه ی آمریکا برسونیم.

[یاشار و ماری]

بعد از این می رین یه سر PUBMED و بررسی می کنین ببینین کسی تا حالا این موضوع رو کار کرده یا نه.

البته سایت های دیگه ای هم برای جستجو هستن: .....
در مورد مطالعات مروری و متا آنالیز یک نکته بگم: متخصص بودن در یک زمینه پزشکی در مورد مطالعات مرور سیستماتیک و متاآنالیز مصداق نداره ....... 
یه چیز دیگه اینکه به هیچ عنوان و هیچوقت هیچوقت جملات مقالات دیگه رو کپی نکنید .....

سلام jasmine
ممنون بابت مطالب مفیدی که ارسال می کنی. در مورد متا آنالیز هم حق با شماست. فقط موضوعی که مطرحه اینه که عموماً (به نظر من) انجام دادن متا آنالیز سواد نسبتاً بالایی در زمینه آمار و اون مطلب خاص می خواد. برطرف کردن bias در متا آنالیزها یکی از مسائل چالش بر انگیزه. من که خودم فعلاً جرات نکردم برم سراغ متا آنالیز.
در مورد کپی کردن مقاله هم حق با شماست. منظور من هم این نبود که کپی کنین و به اسم خودتون جا بزنین. بذارین یه مثال بزنم. شما در مقاله تون تاثیر مصرف سیگار بر روی طول عمر رو بررسی کردین. طی بررسی هایی که انجام دادین سه تا مقاله پیدا کردین که اینجوری گزارش کردن.
منبع شماره 1- میانگین طول عمر مردان سیگاری 65 سال بود.
منبع شماره 2- میانگین طول عمر زنان سیگاری 62 سال بود.
منبع شماره 3- میانگین طول عمر افراد سیگاری اروپایی 54 سال است.
شما می تونین این سه تا مقاله رو به صورت زیر تو مقاله خودتون بیارین:
در مطالعاتی که پیش تر در این زمینه صورت گرفته متوسط طول عمر مردان سیگاری 65 و زنان سیگاری 62 سال گزارش شده است(1و2). ضمن اینکه برخی مقالات میانگین طول عمر افراد سیگاری اروپایی را بسیار کمتر و در حد 54 سال گزارش کرده اند(3).
به این ترتیب شما هم از اون مقاله ها استفاده کردین و هم اینکه ازشون کپی بر نداشتین. ضمن اینکه (همونطوری که jasmine گفت) شما باید به سلیقه خودتون و بسته به تحقیقتون یه کم با کلمات بازی کنین که کاملاً مشابه نباشه.
باید اضافه کنم که حدود 70% مقاله هایی که از طرف ایران انتشار پیدا می کنه از همون روش ستون فقرات استفاده می کنن و هیچ مشکلی هم براشون پیش نیومده. اگه تو pubmed یه کم بچرخین ممکنه یه مطلب جالب دیگه هم ببینین. بعضی ها می یان از یه تحقیق دو یا چند تا مقاله منتشر می کنن. اونها یه کم عنوان رو عوض می کنن، یکی دو تا نتیجه جدید اضافه می کنن و یه دستی هم تو متن می برن در حالی که تحقیق فقط یکی بوده. من از این نمونه ها چند تا دیدم. تا حالا هم که هیچ مشکلی براشون پیش نیومده.
موفق باشین
ارادتمند
یاشار و ماری

[ali_kuchulu]

البته تا جایی که همه ی ما به عنوان دانشجو و حداقل تو دوره ی دانشجویی دیدیم، مقالاتی که شاخص باشن تو یه رشته یا شاخه ی خاص پزشکی، خیلی کم و در واقع انگشت شمار هستن. مثلا شاید هر صدسال یکبار کسانی مثل واتسن و کریک پیدا بشن و اون مقاله ی انقلابی در مورد ساختار DNA رو ارائه بدن. به احتمال زیاد، اصل مقاله رو دیدین. ظاهرش اصلا طوری نیست که آدم فکر کنه این مقاله میخواد پایه های علم ژنتیک رو جابجا کنه و نوک علم ژنتیک رو کلا به یه سمت دیگه چرخش بده! یه مقاله ی خیلی ساده و معمولی. سرشار از جملات "ما به این نتیجه رسیدیم که... " ، " به نظر ما باید اینطور باشد که ... " و جملاتی مثل این، همراه با یک تصویر بسیار ساده و معمولی از ساختار DNA ! بعد همین مقاله میاد کل دانش پزشکی رو زیر و رو میکنه.
در عوض اگر دقت کنید مثلا اخبار علمی فرهنگی تلوزیون هرروز سر شار از جملاتیه از این قبیل : "محققین به این نتیجه رسیده اند که ... " ، "در یک تحقیق انجام شده در دانشگاه فلان مشخص شد که ... " ، و خیلی وقتا نتایج کاملا متضاد که شاید به فاصله ی چند روز تا چند هفته حتی در اخبار عادی رادیو تلوزیون آدم میبینه یا میشنوه.
یا حتی مقالات مروری نشریات نسبتا تخصصی داخلی هم همینطورن. اکثرا در نهایت، حرف جدیدی عرضه نکردن و فقط تکرار نتایج قبلی هستن.
به نظر میاد با وجود اینکه خیلی از این تحقیقات به نظر خیلی با اهمیت نمیان، و در نهایت یه کارآزمایی ساده یا حتی یه بررسی معمولی روی یه حجم نمونه ی نسبتا پایین هستن، اما "در نظر گرفته میشن" و اخبارشون در سطح بین المللی منتشر میشه. پس میشه اینطور نتیجه گرفت که لزوما نباید دنبال تحقیقات شاخص و عجیب بود و شاید دنبال کردن یه تحقیق دیگه و حتی بررسی مجدد صحت و سقم یه تحقیق که قبلا انجام شده (مثلا در جامعه ی متفاوت اروپایی انجام شده و حالا ما میخوایم ببینیم در ایران هم همون نتیجه رو میده یا نه) میتونه به عنوان مقاله ارائه بشه.
دوستانی که بیشتر مطلع هستن به نظرشون این که گفتم درسته؟