بر ما چه گذشت، چه می گذرد؟

[j1970]

راستش من نه از آمریکا و نه از هیچ کشور پیشرفته دیگه ای بدم نمیاد .توی هر کدومش هم که بهم اجازه بدن ، دوست دارم یه مدتی زندگی کنم.ولی مساله اینه،که وقتی داری با دل کندن و رفتن و مسایل اینچنینی کنار میای و کلی هم حالت خرابه ، حتی اگه یه گوشه چشمی هم به پاسپورت همسرت داشتی، خیلی آزار دهندست که یکی بیاد همچین منتی سرت بذاره.دست کم بهتره توی شرایط مناسبتری این کار انجام بشه !
از این هم که بگذریم ، کلن منت گذاشتن کار بدیه به نظرم.اگه رابطه بخواد اینجوری پیش بره اونوقتِ که قاعده بازی بهم می خوره و منت گذاشتن ها شروع میشه.یکی خوشگله،یکی پول دار ،یکی تحصیلات بالا داره ... حالا یکی من بگو یکی تو بگو ....کار بالا میگیره و همون پاسپورت قشنگه میشه بلای جون صاحبانش !
امان از دست امریکا.راست میگن شیطان بزرگِ.
ولی تا باشه ازین شیطونا باشه

من وضعیت شما رو ندارم و واقعا نمیتونم درک کنم، شاید به این خاطر که کلا روشم فرق میکنه. اگه کسی واسه من بخواد کاری کنه و منتی بذاره قطع به یقین ایگنورش میکنم، خواه این فرد خانواده باشه، خواه دوست یا همسر!
بهمین خاطر اگه کاری بکنم بهیچ عنوان منت نمیذارم و اگه کسی بگه کاری واسه من انجام میده فقط ازش تشکر میکنم.
واسه همین راستش خیلی عالم منت گذاری رو نمیفهمم و به نظرم کسی که منت میذاره آدم کوچیکیه.
اگه شما خیلی با منت مشکل داری بنظرم خیلی صریح و مستقیم این موضوع رو بگو و ببین آیا اون طرفی که شما باهاش ازدواج میکنی این جربزه و همیت رو داره که نذاره خونوادش اینکارو باهات بکنن یا نه و فقط طفلیه که به لحاظ فیزیکی بزرگ شده و هنوز حرف پدر، مادر، خواهر و برادر واسش وحی منزله

---

شما هم آدمای فوق العاده قوی هستین و هم بچتون رو خخیلی خوب بزرگ کردین. مشکل من اینه که من دارم میرم از پیش پدر و مادرم. نه یه خیابون اون ورتر. دارم میرم اون سر دنیا. اون هم با این همه اما و اگری که میگن. این که بهشون ویزیت ویزا نمیدن و مسافرت گرین کارتی ها خیلی اما و اگر داره وگرنه دیر سیتیزن میشن و اینجور چیزا. من برا خودم نگران نیستم. برا مامانم نگرانم. (اگه دقت کرده باشین همیشه میگم مامان چون بابام قوی هست اما مامانم نه. مامانم حساسه. زود افسرده میشه. زود حسرت میخوره. مثلا فردا من بچه دار میشم میدوتم میشینه غصه میخوره که نمیتونه نوه اش رو بغل کنه و باهاش بازی کنه. و این چیزا). من اگه مطمئن باشم که مثلا 5 سال بعد اینکه رسیدم امریکا میتونم واسه اونا هم اقدام کنم مشکلی ندارم. اما میترسم مامانم دق کنه اگه بیشتر بشه. واقعا نگران سلامتیش هستم.
اینا رو یه بار به یکی گفتم پیشنهاد داد بیخیال نامزدم بشم! خوب ببینید نمیشه که این هم. این هم نشد راه حل. اگه میتونستم که دیگه خودم اون کارو میکردم لازم نبود به این همه نگرانی.

نگران نباش، مامانت دق نمیکنه و تو هم تلاشتو بکن ببریشون آمریکا. میبخشی اینو میگم، اما اونا اگه واقعا دوست داشته باشن و بدونن خوشحالی و راضی میشی میتونن تحمل کنن اما اگه متاسفانه منظور از دوست داشتن در اختیار داشتنه که کاریش نمیشه کرد. اینو میگم چون خیلی از دوست داشتنا متاسفانه روال معکوس رو رفته و طرف رو بخاطر خودش میخواد نه بخاطر طرف و اونقد از اینجور دوس داشتنا دیدم که مادر عمدا کاری میکرد که مجلس خواستگاری دخترش بهم بخوره تا دخترش عروس نشه!!! باور کنید هست و من چندین بار دیدم.
من نه روانشناسم، نه بلدم، نه تحصیلاتی دارم تو این زمینه. فقط چیزی که تجربه کردم رو میگم و اونم اینه که کاری رو انجام نده و اگه خواستی انجام بدی حتما انجامش بده.
اگه بخاطر پدر و مادرت این ازدواج رو بیخیال شی، مطمئن باش چند سال دیگه متاسف میشی و میگی کاش اینکار رو کرده بودم (البته عکسشم صادقه)
مهمترین چیز تصمیم گرفتن منطقی و بدور از احساسات زیاده و هر دو طرفشم امکان برد یا باخت هست.
یه نکته واسه من محرزه و اون اینه که شما هنوز اونقدر طرفتو نمیخای یا بهش اعتماد نداری که بخوای بیخیال یک سری مسائل شی.
برای یک زن و شوهر هیچ کس یا چیزی موندگار نیس الا خودشون (پدر و مادرت خودشون رو دارن)

اضافه:
اتفاقا دوست حرف خوبی زده که گفته بیخیال نامزدت شو.
شما نمیتونی هم تو رختخوابت استراحت کنی هم بری ماهیگیری و لذت ببری. یا باید ایستاد یا باید رفت و هر کدومش معایب و مزایای خودشو داره. اگه فکر میکنی زندگیت اونوره پس برو و الا بمون و کنار مادرت بمون.
میبخشی بابت لحنم، اما معتقدم این موضوعات جدیه و با الهی بمیرم برات هیچ مشکلی حل نمیشه.
امیدوارم بتونین تصمیم درست رو بگیرین