اولین سفر به آمريكا برای فعال سازی گرین کارت

[enchantress_boy]

حیفم اومد این پست رو نقل قول نکنم تا اونهایی که ندیدنش ازش بی بهره باشند.

ما با پرواز قطر آمدیم. نسبتا بی نظم بودند، اما یک امتیاز خیلی خوب هم داشتند. در فرودگاه تهران که اشتباها یکی از کارتهای پرواز ما را فراموش کردند بدهند. در هر پرواز هم 1-2 ساعت تأخیر. اما در نهایت سر ساعت به مقصد نهایی خودمون رسیدیم. یک امتیاز خیلی خیلی خوب داشت: فضای بین دو تا صندلی خیلی خیلی باز بود، حتی دو برابر امارات.
ما از تهران به قطر، دوحه و بعد از دوحه به نیویورک و بعد از نیویورک به کالیفرنیا پرواز کردیم. ما فکر می کردیم باید پاکتهای سفارت را در کالیفرنیا تحویل بدهیم، اما در همان نیویورک به ما گفتند که پورت ورودی شما اینجاست و باید همینجا تحویل بدهیم.
در فرودگاه تهران جدیدا یک داستان دیگر درست کرده اند که نباید در هواپیما با خودتان عطر یا اسپری ببرید (همراه با بار باید تحویل بدهید). عطر نو و پر و خوشبوی من را با یک حرکت گرفتند و انداختند در ... نه در سطل آشغال، فکر کردی! در یک جعبه بزرگ که بعدا ... خودتون می دونید. اما در عوض در فرودگاه آمریکا اصلا به چمدانها و وسایل ما نگاه هم نکردند. کلی با خودمون دارو آورده بودیم، البته با نسخه. ولی حتی نگاه هم نکردند.
1 ساعت مانده به فرود در آمریکا، در هواپیما دو تا فرم دادند که پر کنیم. یکی حاوی مشخصات فردی که برای ما که برنده لاتاری بودیم، لازم نبود. و یکی فرم مربوط به گمرک که باید همه پر کنند ولی تنها یکی برای هر خانواده کافی است. ما ارزش پول نقد خودمان را نوشتیم به اضافه ارزش طلا و جواهراتمان. البته می گویند که ارزش طلا و جواهرات ساخته شده را لازم نیست حتما بنویسید، اما سکه و چک و سایر اوراق بهادار را باید بنویسیم. همچنین خوراکی یا تخم گل و گیاه، وسایل نو یا حتی کادویی را هم باید بنویسید.
پس از پیاده شدن از هواپیما، باید از پاسپورت کنترل و گمرک (هر دو را یک نفر انجام می دهد) بگذرید. یک صف هست مخصوص آنها که سیتیزن آمریکا هستند و یکی برای آنها که گرین کارت دارند. ما چون برای بار اول وارد کشور می شویم، فعلا جزو ویزاییها محسوب می شویم و باید در صف دیگری بایستیم. در همین مرحله پاکتها را تحویل دادیم. مامور گمرک از جایش بلند شد و به همراه پاکتها و ما به دنبال او به یک اتاق بزرگ رفتیم. ما را آنجا راهنمایی کردند که بنشینیم تا صدایمان کنند. بعد از 5 دقیقه یکی یکی صدایمان کردند و از ما امضا و اثر انگشت گرفتند. خیلی سریع همه چیز تمام شد (البته به غیر از آن صف بسیار طولانی).
بعد به قسمت تحویل چمدانها رفتیم. با اینکه پرواز دیگری هنوز داشتیم، ولی هر کسی از هر جایی و به هر مقصدی وارد آمریکا بشه، باید چمدانهایش را یک بار تحویل بگیرد و بعد دوباره تحویل بار بدهد. البته از دریافت تا تحویل مسیر بسیار کوتاهی بود، تقریبا 30 قدم.
اول فکر می کردم باید برای همه وسایل برقی/الکترونیکی خودمون ترانس بخریم ولی شانس آوردیم بسیاری از وسایل الکترونیکی که با خودمان آورده بودیم، خصوصا مثل لپ تاپ، شارژر موبایل، شارژر باطری دوربین عکاسی، ... با همان شارژر خودشان که در ایران کار می کردند (یک شارژر کوچک به نام سوئیچینگ)، همه با برق 110 هم کار می کنند. تا به حال دقت نکرده بودم که روی شارژر آنها نوشته برق ورودی Input 100-240 ولت. البته باید یک تبدیل فقط برای دو شاخه آنها داشته باشید که شکل o o دو شاخه های ایرانی را به شکل | | دو شاخه های آمریکایی تبدیل کند. در الکتریکی های ایرانی به قیمت تقریبا 500 تا تک تومانی می توانید بخرید.
تا زمانی که گرین کارت شما نرسیده، حتما همیشه پاسپورت خود را به عنوان کارت شناسایی همراه داشته باشید. بعدا که گرین کارت را دریافت کردید، همیشه آن را همراه خود داشته باشید.
!!!! مرحله اول و بسیار مهم تر از نان شب: !!!!
!!!!! قبل از اون یک حرف بسیار مهم و بعد ادامه می دهم: تا جاییکه می توانید منزل یا هتل را نزدیک به بزرگترین پاساژ یا یک مرکز خرید یا حتی داروخانه (که البته اینجا هر داروخانه خود یک سوپرمارکت است و حتی خوراکی هم در حد اولیه می فروشد) بگیرید چون بدون ماشین اینجا آدم عملا فلج است و حتی خرید یک کبریت به معضل تبدیل می شود.
!!!! گوشی موبایل ما از ایران نیاورده بودیم، اما می توانید بیاورید و اینجا هم قابل استفاده است به شرطی که GSM باشد که تقریبا 99% از گوشیهای ایران هستند. و حتما باید unlocked باشد، که باز هم تقریبا 99% از گوشیهای ایران هستند. من اصلا با اصطلاحات موبایل آشنا نیستم، ولی میدانم منظور از unlocked این است که شما می توانید از هر شرکتی که بخواهید سیم کارت بخرید، حتی شرکتهای ایرانی (همراه اول، ایرانسل، تالیا، ...) یا اروپایی (ودافون، ...) و یا هر شرکت آمریکایی. اینجا دو شرکت (یا به قول آمریکاییها carrier) معروف هستند. یکی At&t و دیگری T-mobile. اینجاییها می گویند که شرکت اولی از نظر آنتن دهی بهتر است، ولی معمولا کمی گرانتر حساب می کند. ما از شرکت دوم گرفتیم، بسیار سریع، راحت و ارزان. به یک فروشگاه یا غرفه T-mobile که تقریبا همه جا پیدا می شود رفتیم. در پاساژها یا نزدیک سوپر مارکتها که مثل قارچ همه جا سبز شده اند. حتما پاسپورت دارای ویزای ورود را به عنوان کارت شناسایی همراه ببرید و آدرس و تلفن منزل یا هتل را داشته باشید. یک سیم کارت قابل شارژ مثل ایرانسل به قیمت 50 دلار گرفتیم. این سیم کارت بدون قرارداد non-contract بوده و برای شما هیچ گونه تعهدی ایجاد نمی کند. و هر وقت نخواستید دیگر شارژ نکرده و با شرکت هیچ مشکلی نخواهید داشت. برای شروع این نوع بهتر است. بعدا می توانید قراردادی هم بگیرید. تنها امتیاز قراردادی این است که به شما گوشی بسیار ارزان یا رایگان می دهند که البته locked می باشد و نمی توانید بعدا از شرکت دیگری سیم کارت بگیرید. اما این روش کمی پیچیده تر است و احتمالا کردیت و هزار تا داستان دیگر دارد و برای لحظه اول اصلا صرف نمی کند. البته برای غیر قراردادیها هم گوشی ارزان هست، ولی باید کمی بگردید. مثلا در خود غرفه T-mobile نداشتند، اما مثلا در فروشگاه Target در یکی از مناطق داشتند. !! حتی شده برای لحظه اول یک گوشی قراضه هم از ایران بیاورید، بسیار به نفعتان خواهد بود. چون از همه مهمتر اینترنت است که از نان شب واجب تر است و سعی کنید در اولین لحظه که وارد کشور می شوید یک سیم کارت فقط به خاطر اینترنت هم شده از اولین فروشگاه که مثل قارچ همه جا سبز شدند بخرید، حتی قبل از اینکه به هتل یا منزل بروید چون اینجا در بدو ورود ماشین ندارید و بدون ماشین اینجا آدم انگار فلج است و برای هر سفر کوچک به بقالی سر کوچه باید منت این و آن را بکشید یا حداقل یک ساعت پیاده بروید.!! این کار را بکنید برای خودتان بسیار راحت تر است و در مراحل بعدی که احتمالا همان روز اول برای افتتاح حساب خواهید رفت، و خصوصا برای ما ایرانیها که به موبایل عادت داریم، مایه آرامش و آسودگی خیال شما خواهد بود. از ماه بعد، هر ماه باید کارت شارژ 50 دلاری بخریم و رمز آن را وارد گوشی کنیم. !! با این سیم کارت ما می توانیم بصورت نامحدود در تمام آمریکا از تلفن، اس ام اس، و اینترنت استفاده کنیم. !! با خرید خط اول، خط دوم را به قیمت 30 دلار، و خطهای سوم به بعد را به قیمت 10 دلار می دهند با همان امکانات. ما ماهی 15 دلار هم اضافه کردیم که به ما اجازه می دهد با استفاده از بلوتوث، سیم کارت را به لپ تاپ وصل کرده و از آن اینترنت نامحدود بر روی لپ تاپ استفاده کنیم که یک امتیاز بسیار معرکه است. به این روش tethering و یا hot spot می گویند که البته گوشی شما باید این قابلیت را داشته باشد.
برای تماس بین المللی با ایران، هم می توانید با استفاده از skype و FB و بقیه رفقا که همه شما بهتر از من می شناسید استفاده کنید یا اینکه مثل ایران کارت تلفن بین المللی از فروشگاه ها بخرید. ما یک کارت 2 دلاری خریدیم که با آن می توانیم نیم ساعت با ایران صحبت کنیم. در کارت ما باید ابتدا شماره تلفن شهری که کارت را از آنجا خریده بودیم و در پشت کارت نوشته شده بود، وارد کنیم. بعد عدد 011 و بعد شماره تلفن کامل ایران را بدون دو صفر اول.
172 دلار خرید اولیه خوار و بار شد. خرجها نسبتا پایین است. خوراکی تقریبا هم قیمت فعلی ایران و در مورد گوشت و مرغ حتی ارزان تر است. اما همین خرت و پرتها مثل شامپو، نرم کننده، ژل مو، خمیر دندان و غیره قطره قطره جمع شده و برای شروع 200 دلاری خرج بر میدارند که می شود 800000 تومان که یک عدد مسخره و الکی زیاد است. پس اگر می توانید، نیازهای اولیه خود را بیاورید. خریدهای هفتگی خوار و بار در مراحل بعدی، هر هفته حدودا 30-50 دلار تمام می شود (بسته به تعداد نفرات خانواده، ما 2 نفر هستیم).
دو تا کار مفید هست که از همان ایران می توانید انجام دهید:
1- جستجوی اتومبیل در اینترنت (اگر قصد خرید خودروی دست دوم را دارید).
آنهایی را که به درد می خورد به همراه شماره تلفن، در جایی ذخیره کنید. احتمال دارد که همه آنها بعدا برای خرید موجود نباشند، اما تحت شرایط موجود، به شما کمک بسیار بزرگی خواهد کرد که سریعتر ماشین خود را انتخاب و خریداری نمایید. چون مهمترین چیز همانطور که گفتم اول اینترنت است و بعد ماشین. !!! بدون ماشین حتی به دنبال کار هم نمی توان رفت.!!! همچنین اطلاعاتی که در خلال این جستجو کسب خواهید کرد، به شما دید خوبی درباره بازار خودرو خواهد داد. از لحاظ کلاهبرداری هم شکر خدا خیلی خودمانی هستند و الگوها بسیار مشابه ولی کمی خفیف تر، که البته برای ما که فولاد آبدیده هستیم مساله تازه ای نخواهد بود.
قیمت ماشین را می گویند از 3000دلار به بالا یک ماشین غیر سیل زده، غیر طوفان زده، غیر دزدی، و نسبتا سالم بدون خرجهای فجیع می توانید پیدا کنید. اما از این کمتر باید در خرید بیشتر دقت کنید. تویوتا، هوندا، نیسان معمولا از لحاظ قطعه و دست مزد تعمیر ارزان تر در می آیند.
2- جستجوی کار:
قابل ذکر است که به تازگی تمامی شغلها، از نظافت چی تا ... از طریق اینترنت نیرو می گیرند. حتی اگر حضورا مراجعه کنید، شما را به اینترنت ارجاع خواهند داد. این مسئله آنقدر تازگی دارد که حتی آمریکاییهای مقیم اینجا نیز تا با دو چشم خود نبینند، باور نمی کنند.
نکته مهم: از سایتهای کاریابی مثل monster, indeed, snagajob, و بقیه فک و فامیلشان چندان بخاری بر نمی خیزد. نه اینکه خدایی ناکرده سایتهای بدی باشند، ولی داستان از این قرار است که:
سازمانها، فروشگاهها، رستورانها، و حتی دکانهای بقالی در آمریکا هر کدام سایت مخصوص به خود را دارند و در آن سایت هر کدام یک بخش کاریابی به نام careers ایجاد کرده اند. برای ورود به این بخشها و دادن تقاضای کار یا با اصطلاح apply کردن، باید برای هر سایت بطور جداگانه یک username و یک password ایجاد کرده تا بتوانید عضو شوید. بعد از شما دو هزار تا سوال کرده و هفت جد و آبادتان را می پرسند. و بالاخره به شما اجازه می دهند که در یکی از هزاران سمت موجود تقاضای کار بدهید.
و اما به نظر می رسد که تقاضای کار از طریق سایتهای کاریابی راحت تر بوده و تنها با یک بار عضویت و س. ج. مسئله حل شده و آنها به عنوان واسطه اطلاعات شما را برای همه شرکتها خواهند فرستاد. خواهند فرستاد؟ خیر. اشتباه نکنید. تجربه من کاملا بر خلاف این بود. این سایتهای به اصطلاح واسطه، تنها در 5-10% از موارد این کار را می کنند. اگر برایتان صرف دارد، بسم ا... . در 90% بقیه موارد، آنها شما را به سایت ویژه سازمان مربوطه و بخش career آن از طریق یک لینک ارجاع داده، و می بایست تمامی مراحل دردناک فوق الذکر را دوباره و برای آن سازمان بخصوص انجام دهید. البته با صرف وقت بسیار و نتیجتا ضرر سنگین ادامه زندگی با دلار 4000 تومان. تازه احتمالا در آخر کار با کلی افتخار به خود، از اینکه برای شما کار پیدا کرده اند، تقاضای کمیسیونهای سنگین هم خواهند کرد.
بسیار خوب، حالا چه کنیم؟ من خواستم زرنگی کرده و از همین ایران در آنجا کاری پیدا کنم. اما وقتی که برای مصاحبه و ... با من تماس گرفتند، نتیجه تمامی زحماتم (که عبارت بود از حدود 500 مورد تقاضای کار در اینترنت به روش دشوار فوق الذکر) بر باد رفت. چرا که حضور یافتن برای مصاحبه بعد از 2 ماه، کمی طولانی بوده و شغل مربوطه دیگر خوابش برده بود یا به کسی دیگر داده شده بود. بنا بر این بی خیال شده و دیگر پیگیر ماجرا نشدم تا به اینجا آمده و الان به قول معروف آچمز شده ام.
اگر من تجربه فوق را داشتم، این کار را می کردم:
درست است که جستجوی کار از ایران تلاشی بیهوده است، اما: تا زمانی که فعلا در ایران هستید می توانید کاری بسیار بزرگ و مهم در جهت هدف خود انجام دهید. یک فهرست از تمامی سازمانها، فروشگاهها، رستورانها یا .... که می خواهید در آنها مشغول به کار شوید، از اینترنت پیدا کنید. سپس برای خود و تک تک افراد خانواده که می خواهند کار کنند، در هر کدام از سایتهای این سازمانها عضو شوید. حتما همه user name و password ها را یک جا بنویسید، چون تعدادشان بسیار زیاد خواهد شد. از قبل رزومه خود را تهیه کنید. سعی کنید خیلی طولانی و سنگین نباشد. اگر در چند زمینه کاری مهارت دارید، برای هر کدام یک رزومه جداگانه تهیه کنید. اگر اطلاعات شخصی و رزومه خود را به خاطر بسپارید، بسیار سنگین تر خواهید بود چون میلیونها بار و در همه جا (حتی برای دستشویی رفتن! ..... شوخی کردم. ولی دست کمی هم ندارد) از شما خواهند پرسید. سپس در هر سایت برای حداقل یک موقعیت شغلی اعلام شده، تقاضای کار بدهید. چون معمولا تمامی سوالات سخت را برای همان مورد اول از شما خواهند خواست، و برای بقیه موارد اکثرا تکراری خواهد بود. خودتان خواهید دید که این عملیات چقدر وقت گیر است. اما خوبی آن این است که پس از رسیدن به آمریکا، تنها کاری که باید بکنید این است که به کار apply کردن بپردازید.
قابل توجه: این را بدون اغراق می گویم. حداقل باید به 1000 تا موقعیت apply کنید تا شاید 1 عدد از میان آنها به تور شما بیفتد. نه به خاطر سخت بودن کاریابی، بلکه فقط به خاطر سیستم مسخره آنهاست. حتی بالاترین مشاغل و یا دشوارترین مشاغل هم مستثنا نیستند. حتی اگر قرار باشد شغل شما این باشد که هر یک ساعت یک بار یک لیوان را از روی این میز به روی میز دیگری بگذارید. من که این حرف را می زنم، در زبان IELTS بالاترین نمره را آورده ام، و مهندس برق/الکترونیک با ده سال سابقه کار و همچنین مهارتی بی نظیر در کامپیوتر هستم.
!!!در خاتمه باید بگویم که این کارها هیچ کدام آنقدر که به نظر می رسد، دشوار نیستند. لطفا وحشت نکنید. اگر مراحل فوق را از قبل انجام داده باشید، تنها با یک هفته کار معمولی ولی مداوم و تمام وقت، سریعا تمام خواهند شد.!!!
دوستان به خاطر پرچانگی مرا ببخشید، ولی اگر خودم اینها را می دانستم، تا الان نفسی راحت کشیده بودم.
اجاره یک آپارتمان 1 خوابه یا 2 خوابه در اینجا که به Oceanside معروف است، از ماهیانه 800دلار به بالا است، ولی در جاهای قشنگ و محله های نسبتا خوب و متوسط هستند. اگر خیلی طرفدار لوکس نباشید، برای شروع بسیار بسیار مناسب است. اکثرا گاز، یخچال، مایکروفر، ماشین لباسشویی و خشک کن دارند. برخی حتی ماشین ظرفشویی هم دارند. هم خانه شدن هم ماهی 400-500 دلار است. هزینه قبضها هم احتمالا اضافه می شود. ولی چندان در این موارد خبری ندارم.
قبل از مراجعه برای دیدن منزل مورد نظر، حتما به آنها بگویید که شماره سوشال سکیوریتی ندارید و جدید آمده اید و کردیت هم ندارید. اینجوری کمتر الاف می شوید. چون ممکن است موافقت نکنند و وقت شما تلف خواهد شد. اما اگر از قبل بگویید هم طرف بیشتر با شما همکاری خواهد کرد و هم خیالتان راحت تر خواهد بود.
دیگه جونم براتون بگه وسایل نو مثل تشک، لحاف، ملحفه، حتی پرده، ظرف و ظروف، لباس، وسایل برقی منزل، ... همه از 10-20 دلار هست به بالا. اگر خیلی اول کار به چیزهای لوکس گیر ندهید، با 400-500 دلار می توانید بیشتر از سیر تا پیاز یک زندگی نرمال ایرانی را تهیه کنید. حتی دست دوم هم نیازی نیست. اکثر وسایل از کابینت گرفته تا پرده و حتی والان پرده به صورت "پیش ساخته" و آماده در اینجا یافت می شوند. حتی در حراجهای فروشگاههای معروف. (یک کیف پول مردانه مارک دار بود 10 دلار. اینجا هم که تقلبی ندارند. اصلا باورم نمی شد. قیمت قبل از حراج آن بود 40 دلار.) البته خرید مبل، کمد، فرش، موکت، میز، تخت، سرویس خواب، و از این قبیل را نمی دانم چون یکی از آشنایان به ما خانه خودش را مبله داد (طرف راننده تاکسی است با دو تا پسر بچه و زن خانه دار پر خرج). اینها یک کمی بیشتر هستند، اما با کمی ابتکار می توانید کار خود را راه بیندازید. مثلا به جای تخت فقط یک تشک 50 دلاری بخرید که خودش دست کمی از تخت ندارد البته. گازها اینجا اکثرا در اصل برقی هستند. یک گاز رومیزی دو شعله (که البته فقط با برق کار می کند) را به قیمت 40 دلار می توانید بخرید.
وسایل برقی و الکترونیکی را از لحاظ گارانتی حتما کمی دقت کنید. اینجا نسبتا رایج است که از این سوسول بازیها به نام گارانتی ندارند.
قابل توجه که اینجا قیمت اجناس مشابه، از یک فروشگاه به فروشگاه دیگر حتی اگر حراج هم نباشد اکثرا زمین تا آسمان متفاوت است. پس قبل از خرید به همه قیمتها یک نگاه گذری هم شده بیندازید. تفاوت آنقدر زیاد است که آدم حتما یک جاییش می سوزد.
برای حساب بانکی، میزبانمان ما را به بانک wells fargo برد. فعلا راضی هستیم. مثل بانکهای معمولی در ایران است. شعبه هم بسیار زیاد دارد، به جرات بیشتر از بانکهای دیگر. بصورت مشترک با همسرم یک حساب سیوینگ (تقریبا معادل پس انداز) و یک حساب چکینگ (تقریبا معادل جاری) باز کردیم که می توان از یکی به دیگری نیز پول واریز کرد. بلافاصله در روز اول به ما دفترچه دادند و دو تا username و password برای اینکه بتوانیم بصورت اینترنتی از حسابمان استفاده کنیم چه برای خرید و چه برای گرفتن موجودی و گردش حساب. دو عدد کارت دبیت (مثل کارت عابر بانک خودمان) هم حدودا یک هفته بعد به دستمان رسید.
دیگر خودتان می دانید، در خریدهای اینترنتی از هر سایتی اقدام نکنید. حتما معروف باشد. !!!برای پمپ بنزین کارت نکشید!!! اینجا همه پول نقد می دهند. دزدی اطلاعات بانکی در پمپ بنزینها زیاد است. در یک داروخانه به نام CVS ما نوعی کردیت کارت به چشممان خورد که مثل سیم کارت قابل شارژ است و برای خریدهای با ریسک بالا و ... بسیار به درد می خورد چون به حساب بانکی شما هیچ ربطی ندارد. از سیستم paypal هم سر در بیاورید خوب است ولی ما هنوز کارمان با آنجاها نکشیده.
فقط یک ماهی است که شماره سوشال سکیوریتی ما نیامده و حسابی ما را کلافه کرده چون نمی توانیم گواهی نامه رانندگی بگیریم و نمی دانم باید چه کار کنیم.