گفتگوی آزاد در مورد اعلام نتایج (شمارش معکوس)

[afshin4749]

...


دلار     48,000

یورو     58,600

پوند     68,880

خدا به داد آنهایی برسد که میخواهند تمکن مالی به سفارت ارائه بدهند و یا بخواهند پولشان را به دلار تبدیل کرده و بار سفر ببندند!!!  چه شانسی داشتیم ما که با دلار 900 تومان آمدیم !! تازه میگفتیم خانه ات خراب چقدر گران شده!! ضمن اینکه من چون خودم در گذشته خرید و فروش ارز میکردم ، کلی دلار با قیمت 650 تومان داشتم که مرتب آنها را با دلارهای تاریخ جدید معاوضه میکردم که آپدیت باشند!! شاید بیش از هشت سال آنها را بخاطر سقوط قیمت دلار نگهداری کرده بودم که خوشبختانه آن روز موعود کاملا برایم کارا و کارساز شدند.

آقا من نمیدونم چه فکری کنم دیگه ، به خیلی چیزا فکر میکنم هر روز ، کلی دردسر ، نمیدونم باید چیکار کنم ، اصن حس میکنم هیچ کاری نمیتونم کنم ، یه موجود ناتوان و قطعا اضافی ...

بعضی وقتا فکر میکنم که من چی میخوام ؟ همش یه زندگی راحت ، بی دردسر ، خر پولی نمیخوام که ، یه زندگی بی دغدغه ، آزادی که دوست دارم ، کنار ساحل بودن ، شراب خوردن و داستان نوشتن ، یه پاسپورت خوب که ارزش داشته باشه و دارنده ش تو جهان آدم حساب بشه ...

خب با این حساب کی گفته با مهاجرت به اینا میرسم ؟ بعضی وقتا ناامید میشم حتی از مهاجرت ، البته نه که تو اون لحظاتی که بیخیال فکر مهاجرت میشم بگم همینجا میمونم ، بلکه تو اون لحظات مهاجرت رو دشوار میبینم و در عین حال بازم اینجا موندنو دوست ندارم !! وضعیت عجیبیه ، کلا حوصله ندارم ، دو انتخاب دارم ، هر دو کمر شکن ، نمیدونم توی کدومش به چیزی که دوست دارم میرسم ، نمیدونم بعد از مهاجرت چقدر مشکل جدید برام درست میشه ، اصن این خواسته های امروزیم برام میمونه یا بازم رها شدن از چندتا مشکل دیگه میشه آرزوم ، به زندگی آرومی میرسم یا بازم یه سری موانع دشوار دیگه سر راهم سبز میشه ، موانعی که باعث بشن اهداف خواسته هام کلا یادم برن ، در اون صورت مهاجرت کردم که چی بشه ... کلا قدرتی هم ندارم دیگه ، نمیدونم حوصله ی استارت جدید زدن دارن یا نه ، توی 23 سالگی !! اصلا انرژی ای ندارم ...

وطن هم که هیچ یاری نمیکنه در این مسیر ! فقط قوز بالا قوزه !! بیشتر سعی در مانع ساختن داره تا کمک ، نه توی اعتبار و قدرت پاسپورت حرفی برای گفتن داره ، نه مدارک تحصیلیش اعتباری داره ، ارزش پولش هم ... فکرشو کن برای 10000 دلار که زندگی یک سال توی ارزونترین شهرهای آمریکا هم نیست باید 48 میلیون بدی ! فقط وسه 10000 دلار !! یعنی دراومدن توی لاتاری خوش شانسیه یا ...

هیچ ایده ای راجب آینده ندارم ، بیشتر خیال بافی و رویاست ...

آقا افشین شما تا حالا سری هم به استرالیا زدین آیا ؟ خیلی شنیدم و میشنوم که میگن اونجا هم خوبه ، هر چند دوره ی رفتن به اونجا هم ظاهرا تموم شده و دیگه خبری نیست  

دوست عزیز و نا امیدم ،
باور کن در همین بهشت اینور دنیا هم ایرانیان وقتی پا میگذارند با همان نا امیدیها و دپرس شدنها زندگی میکنند !! مگر اینکه کسی را از خودشان اینجا داشته باشند و یا انقدر آدمهای بیخیالی باشند که دنیا را کلا به یک جاهای خاصی دایورت کنند. اما چون ایرانیان بخصوص آنهایی که پس از انقلاب ایران در ایران متولد شده اند ، همواره با درد و ماتم و نا امیدی زندگی کرده و بزرگ میشوند و وقتی که پا به اینجا میگذارند آنقدر عقب عقب میروند که از آنطرف پشت بام سقوط میکنند. کلا ما ایرانیان اینطور هستیم که هیچ وقت و از هیچ چیزی راضی نیستیم ، چون اینگونه بزرگ شده و رشد یافته ایم. خیلی طول میکشد تا آدم مثل اینها شود !! اما این را بدان که لااقل در این ینگه ی دنیا کسی به کار کسی کاری ندارد و اگر بخواهی میتوانی آن اخلاق ماتم زده را کنار بگذاری و با حداقلها و داشته های کمت عشق و حال کنی !! من دارم تمرین میکنم که اینگونه باشم و خدا را شکر کمی بهتر شده ام . تلاش کن و از آن مهلکه خود را بیرون کن چرا که نا امیدی تنها راهی برای نابودی شماست. اجازه نده که نا امید شوی چرا که پایان نا امیدی مرگ است آن هم از نوع فجیعش !! درست مثل آن جوان اردبیلی که خود را از ساختمان نیمه ساز به پایین پرتاب کرد. من خیلی آدم زرنگی در ایران نبودم ، یعنی اصلا نبودم !!  اما چیزی که من را از دیگران متمایز ساخت یکی همت و تلاش و دیگری امید و استقامت بود. تلاشی که پس از ریجکت شدن از مهاجرت به هشت کشور دنیا و هزینه کردن کلی پول و خالی شدن جیبم اجازه ی نا امیدی به من نداد که نداد. عاقبت هم به خواسته ام رسیدم و از آن ویرانه رخت بربستم.
من از استرالیا خبر ندارم ، اما میدانم که دیگر رفتن به آنجا هم بسیار دشوار شده و امکان آن شاید به نوعی غیر ممکن باشد. چرا که یکی از دوستانم قاچاقی به آنجا رفت و پس از سه سال برگشت به ایران و مثل یک آدم شکست خورده زندگی را دوباره شروع کرده و دارد همان روال اندوهناک را طی میکند. به شانس معتقدم و قبولش دارم که من آدم خوششانسی بوده ام و خدا را هم بخاطر این لطف شکر میگویم که مرا بجایی برد که لااقل ریخت و قیافه ی آدمهایی که منجر به ارتعاشات و تشعشعات منفی در من میشوند را دیگر نمیبینم. یکی که از تو سبقت بگیرد آنهم از دست راست و فحش هم بدهد و سرآخر هم با چماق جلوی ماشینت را بگیرد و یا ماشین را درب و داغون کند و یا خودت را و خانواده ات را. بهرصورت هرجا که بروی در حال حاضر بهتر از ایران است. پس تلاش کن تا خود را خلاص کنی !! نا امید نباش و دست بردار نشو. میشود که میشود که میشود، اگر فقط و فقط بر روی رفتن تمرکز کنی و نق نزنی اگر در آن کشور غریبه به مشکلاتی حل شدنی برخورد کردی !! استقامت داشته باش، همه چیز درست میشود. این را بدان مردم در گزینه ی مهاجرت دو دسته هستند ،
دسته ی اول دوست دارند که بروند
دسته ی دوم میخواهند که بروند
بین دوست داشتن و خواستن تفاوت بزرگی ست ، من جزو دسته ی دوم بودم و شما هم اگر میخوای بشوی باش. دوست داشتن و هوس داشتن راه درستش نیست. اگر دومی را پیش بگیری ، اولی خود بخود مهیا میشود .
موفق باشید