من و مهاجرت

[مهرآسا]

چند روز دیگه بهمون وقت دادند برای انگشت نگاری سیتیزن شدن... اصلا باورم نمیشه 5 سال به این زودی گذشت...همیشه از این وقت میترسیدم... هیچوقت صد درصد دوست نداشتم تابعیتم را عوض کنم... بیشتر گیجم... تا خوشحال یا ناراحت... نمیدونم اصلا میشد اقدام نمیکردم؟؟!!!!
برای اینکه قبولش برام راحتتر باشه، درخواست کردم هم اسمم و هم فامیلم را هم عوض کنند به یک اسم آمریکایی و یه فامیل خلاصه شده ... شاید هنوز دوست دارم من ایرانی ام بهمراه اسم اصیل قبلی ایرانی ام همونجور توی خاطراتم ایرانی بمونه ...

سلام
تو دانشگاه آمريكا يك استاد ايراني بود كه گرين كارد داشت و حاضر به سيتيزني نشد و دانشگاه هم هميشه براي فرستادنش به سخنراني كشورهاي ديگه مشكل داشت با اينحال بعد از گذشت ٢٩سال نميخواست تابعيت عوض كنه،تو دانشگاه و مدت تحصيل مدام بهش فكر ميكردم و حتي الان،شايد جنس اين احساسات يكي باشه ،تصميم نوع برخورد فقط فرق ميكنه،من زحمات زياد شماها و بقيه مهاجرين رو نداشتم ولي احتمالا نوع احساس من هم كه با موقعيت خوب كاري در دانشگاه و گرين كاردي كه با دستور و نظر دانشگاه به من داده شده بود (البته اداره مهاجرت كمي سخت بود مسائلش) برگشتم و الان ايران هستم شبيه شما ويا استاد ايراني دانشگاه باشه، فقط من دوست نداشتم تو خاطراتم بمونم با اينكه اسم و فاميلم خيلي سخت بود براشون و تا آخر هم همونطوري كه دوست داشتند صدام ميكردند،يه چيز بي ربط به موضوع بگم از معرفت علمي اينها:چند روز پيش ديدم رئيس بخش چاپ دوم كتابش رو كه تو آمازون حدود ٣٠٠دلار بود برام ميل كرده با دراپ باكس تا تو ايران اگر بدردم ميخوره استفاده كنم و البته بروز باشم،خوشحال بودم من رو هنوز دوست داشته و خوشحال بودم براي همه انسانيت و لطف بيدريغش ،خوشحال بودم از فرصتي كه خدا فراهم كرد براي آشنايي با اين مردمان نازنين(البته نه همشون و آدم مشكل دار هم توشون بود كه خوب با صبر من و درايت اساتيد ختم به خير ميشد)
سيتيزني شما هم مبارك باشه ومن اگر در شرايط شما بودم حتما سيتيزن ميشدم و فكر ميكنم اون احساسات بعد از مدتي برطرف ميشه و پاسپورت آبي رنگ هم يه جايي تو كمد ميره مثل كارد من ،خوبي آدمها فراموشي لحظات هست حتي دشوارترينش ،چندين و چند ٥سال ديگه هم سلامت زندگي كنيد به لطف خدا