گفتگوی آزاد در مورد اعلام نتایج (شمارش معکوس)

[reyhaneh_h]

خلاصه الان که دارم اینارو می‌نویسم دو هفته‌ای هست که رسیدم به کشور رویاهام. به مقصد نهاییم. به چیزی که سال‌هاااا فقط رویاشو داشتم... به امریکا...

روز اولی که رسیدم   :

ریحانه جان نمیدونم چطور میتونم توضیح بدم که مطالبی که به اشتراک گذاشتی چقدر برام جالب و تکون دهنده بود.. هم بخاطر شوق و رویاها، و بهایی که برای رسیدن به رویاهامون باید بپردازیم.. چه برای بقیه و چه برای منی که برنده DV-2022 بودم و این روزای سپتامبر چقدر از دعوت نشدنم ناامیدم و چقدر خوبه که نه تنها رسیدی، بلکه فانوس دستت گرفتی تا به همه نشون بدی که میشه رسید.
با گفته افشین عزیز هم موافقم، بهرحال شرایط آدما باهم فرق داره و برای کسایی که به اجبار اقتصادی، کنار درس و داتشگاه و زبان و کارای مهاجرت کار فول تایم هم دارن شرایط باز سخت تره ولی مطمئنم برای کسی مثل تو هم افرادی با شرایط بهتر و راحت تر بودن که بتونی بهشون نگاه کنی و بگی ای بابا!! من با این شرایط محدودم که نمیتونم و نمیشه.. خوشحالم که از بهونه هات قوی تر بودی و شد.. بجای هر آرزوی خوب و انرژی مثبتی همین رو برای همه آرزو کن.. امیدوارم هممون از بهونه هامون قوی تر باشیم.. شاد باشی <3

خیلی لطف دارین. مرسی
دقیقا همینطوره که میگین. برای من هم شرایط آسون نبود. من رشته‌ی متفاوت (هرچند مرتبطی) تو دانشگاه متوسط خونده بودم و رزومه‌‌ي خاصی نداشتم و گپ زیادی داشتم. وقتی وارد دانشگاه ارشدم شدم اکثرا سنشون از من خیلی کمتر بود و دانشگاه‌های بهتری درس خونده بودن و همه تو جو اپلای و ... بودن و من عملا صفر کیلومتر بودم. شاید بشه گفت کسی فکرش رو هم نمیکرد من بتونم باهاشون رقابت کنم چه برسه به اینکه رتبه اول بشم و جز ۲-۳ نفری از بچه‌ها باشم که تونسته باشم پذیرش فول فاند اونم از دانشگاه نسبتا خوبی بگیرم.
ولی منکر شرایط اقتصادی و کار فول تایم داشتن نمیشم. برای من این شرایط فراهم بود که بدون اینکه بخوام سر کار برم بتونم تمام‌وقت سر درس و زبان و مقاله و کارای اپلای باشم.
صرفا منظورم از گفتن داستانم این بود که کاری که من کردم و سال‌ها به امید لاتاری نشستم و انقدر کار جدیی برای مهاجرتم نکردم تا سنم رفت بالا و شرایط از همه نظر سختتر شد، بقیه نکنن و اگه قصدشون رفتنه حتما اقدام دیگه ای در کنار لاتاری بکنن.