تا حالا پشیمون شدید از رفتن؟

[sahar2016]

ما قبل ازاینکه برنده لاتاری بشیم همسرم میگفتن بیا برنامه دکتر کاملی رو خوب گوش کنیم .چون ایشون میگن 20 روش برای مهاجرت وجود داره شاید بتونیم به طریقی بریم.سال اولی بود که ثبت نام کردیم و همسرم میگفتن حتی اگه قرار باشه زمین بشورم هم در صورت قبولی خواهم رفت.الان هم هیچ شکی در رفتن نداریم حتی برای اینکه بار غم جدایی رو برای خانواده ام کم کنم و از شدت اندوهشان بکاهم به خواهران و برادرانم میگویم اگه خدا بخواد در اینده همین بچه های کلاس اولی شما پیش ما خواهند اومدورفتن ما سکوی پیشرفت کودکان شما خواهد بود.

[soufia]

من میخوام یک نظر سنجی کنم و از دوستان ساکن ایران و خارج خواهش میکنم اگر وقت دارن لطفا تو این نظر سنجی شرکت کنند چون برام مهمه عقاید مختلف رو داشته باشم. ما در حال انجام مراحل سیتیزن شدن هستیم و شاید سه چهار ماه دیگه طول بکشه. من قبلا هم در باره مشکلات مهاجرت برای خانواده خودم مطلب پست کردم، حالا ما میخواهیم تصمیم قطعی برای ماندن و یا برگشتن بعد از سیتیزن شدن بگیریم ولی گاهی خود آدم اینقدر درون مسائل گیر میفته که نمیتونه خوب همه چی رو ببینه واسه همین فکر میکنم افراد از بیرون شاید نظرات بهتر و منطقی تری ارائه کنند. اول شرایط کلی رو واستون میگم تا راحتتر نظرات رو بدین.
همسرم پزشک عمومی و من پرستار هستم .شغل هامون تو ایران فعلا محفوطه. ولی اینجا کار در بیمارستان داریم نه با مدرک خودمون ، کار در حد تکنسین پرستاری. سن هردومونه بالای 40 هست و تقریبا گذراندن امتحانات سخت و طولانی تبدیل لیسانس غیرممکن واسمون طبیعتا شرایط مالی و زندگی مان تو ایران بهتره. یک فرزند 17 ساله دارم که امسال میره کلاس 12. ما سه سال پیش اومدیم و در یکی از ایالت های جنوبی ساکن هستیم آدمهایی اینجا خیلی مهربان هستن و اهل کمک کردن . دخترم دبیرستان رو اینجا شروع کرد.مراحل خیلی سختی گذراند و مدتی بشدت دلتنگ و تنها بود خیلی تلاش کرد و ما هم کمک کردیم تا با شرایط کنار بیاد هنوز هم خیلی خوشحال نیست.. نمرهای همه A شده ولی با این حال گرفتن کمک هزینه دانشگاه اینجا خیلی سخته و کارایی زیادی میخواد که باید انجام بدی که معمولا بچه ها از سن ابتدایی و راهنمایی شروع به انجام اون کارا میکنن. هزینه متوسط دانشگاه خوب بین 20 تا 40 هزار دلار سالی. دخترم درسش ایران عالی بود و در ریاضی خیلی استعداد داشت اینجا ریاضی شون در حد راهنمایی ایرانه و درواقع هرچی بلد بود یادش رفت چون کلا زیاد کار نمیکنند تو مدرسه،درسته فعالیت‌ها ی اجتماعی زیاد دارن ولی در هر حال تو درس عقب ترن. تنهایی و دوری از خانواده هم یک موضوع مهم دیگه است که اینجا تا آخر با آدم خواهد بود، پیدا کردن دوستانی که جای خانواده و یا دوستان قبلی رو واست بگیرن سخته . میدونم خیلی از روابط تو ایران آزاردهنده است و نبودنش بهتر از بودن شه ولی در هر حال تنهایی هم خوب نیست. تفاوت فرهنگی خیلی خیلی زیاده در مورد بچه ها مخصوصا، ما فکر میکنیم شاید اگر دخترم در ایران لیسانس بیولوژی بگیره و بعد برای مراحل بعدی بیاد اینجا واسش شرایط آسانتر بشه چون از نطر سنی پخته تره و از طرفی هزینه ها کمتر.و اما با توجه به اینکه درسهای ایران سختتر هست و اون کلی عقب مانده آیا میتونه خودش رو برساند و اینکه بعد از سه سال با اخلاق و رفتار معلمان اونجا چقد بتونه کنار بیاد و چندین مسئله دیگه فکر مارو حسابی مشغول کرده. از همه دوستان خواهش میکنم بدون پیش داوری و قضاوت نظر بدن و مارو در گرفتن این تصمیم بزرگ و مهم کمک کنند. متشکرم

[aminooo]

سلام
چشمها را باید شست جور دیگر باید دید.
به نظر من دوستان شما هر جای دنیا که باشید بهشت یا جهنمی که دنبالش میگردید در درون شماست و بعد محیط را انتخاب میکنید
اینکه اختلاف نظر هست بین اینکه کجا خوبه ،کجا بد ، برمیگرده به خود شما و اینکه هدف شما چیه واز زندگی چه میخواهید وبعد با ایمان و توکل و تلاش قدم در راهی میگذارید که مسیر شماست.
بعضی ها در جای خودشون راحتن و به اصطلاح اسیر عادتن و بعضی ها میرن دنبال رویا های تو خالی،اما کسی موفق هست که بره دنبال هدفش حال این هدف هر جا باشه
اما این عقیده منه باید ترس رو کنار گذاشت و اهداف بزرگ رو در جاهای بزرگ جستجو کنی، و من میبینم بعضی دوستان میگن کدوم ایالت ارزونه بریم اونجا اما من به شخصه مخالفم و دوست دارم برم اولین و بهترین ایالت،چرا که معتقدم ماهی بزرگ رو در دریای بزرگ میشه گرفت.
به امید موفقیت تک تک دوستان

[Arash.arezoo]

من میخوام یک نظر سنجی کنم و از دوستان ساکن ایران و خارج خواهش میکنم اگر وقت دارن لطفا تو این نظر سنجی شرکت کنند چون برام مهمه عقاید مختلف رو داشته باشم. ما در حال انجام مراحل سیتیزن شدن هستیم و شاید سه چهار ماه دیگه طول بکشه. من قبلا هم در باره مشکلات مهاجرت برای خانواده خودم مطلب پست کردم، حالا ما میخواهیم تصمیم قطعی برای ماندن و یا برگشتن بعد از سیتیزن شدن بگیریم ولی گاهی خود آدم اینقدر درون مسائل گیر میفته که نمیتونه خوب همه چی رو ببینه واسه همین فکر میکنم افراد از بیرون شاید نظرات بهتر و منطقی تری ارائه کنند. اول شرایط کلی رو واستون میگم تا راحتتر نظرات رو بدین.
همسرم پزشک عمومی و من پرستار هستم .شغل هامون تو ایران فعلا محفوطه. ولی اینجا کار در بیمارستان داریم نه با مدرک خودمون ، کار در حد تکنسین پرستاری. سن هردومونه بالای 40 هست و تقریبا گذراندن امتحانات سخت و طولانی تبدیل لیسانس غیرممکن واسمون طبیعتا شرایط مالی و زندگی مان تو ایران بهتره. یک فرزند 17 ساله دارم که امسال میره کلاس 12. ما سه سال پیش اومدیم و در یکی از ایالت های جنوبی ساکن هستیم آدمهایی اینجا خیلی مهربان هستن و اهل کمک کردن . دخترم دبیرستان رو اینجا شروع کرد.مراحل خیلی سختی گذراند و مدتی بشدت دلتنگ و تنها بود خیلی تلاش کرد و ما هم کمک کردیم تا با شرایط کنار بیاد هنوز هم خیلی خوشحال نیست.. نمرهای همه A شده ولی با این حال گرفتن کمک هزینه دانشگاه اینجا خیلی سخته و کارایی زیادی میخواد که باید انجام بدی که معمولا بچه ها از سن ابتدایی و راهنمایی شروع به انجام اون کارا میکنن. هزینه متوسط دانشگاه خوب بین 20 تا 40 هزار دلار سالی. دخترم درسش ایران عالی بود و در ریاضی خیلی استعداد داشت اینجا ریاضی شون در حد راهنمایی ایرانه و درواقع هرچی بلد بود یادش رفت چون کلا زیاد کار نمیکنند تو مدرسه،درسته فعالیت‌ها ی اجتماعی زیاد دارن ولی در هر حال تو درس عقب ترن. تنهایی و دوری از خانواده هم یک موضوع مهم دیگه است که اینجا تا آخر با آدم خواهد بود، پیدا کردن دوستانی که جای خانواده و یا دوستان قبلی رو واست بگیرن سخته . میدونم خیلی از روابط تو ایران آزاردهنده است و نبودنش بهتر از بودن شه ولی در هر حال تنهایی هم خوب نیست. تفاوت فرهنگی خیلی خیلی زیاده در مورد بچه ها مخصوصا، ما فکر میکنیم شاید اگر دخترم در ایران لیسانس بیولوژی بگیره و بعد برای مراحل بعدی بیاد اینجا واسش شرایط آسانتر بشه چون از نطر سنی پخته تره و از طرفی هزینه ها کمتر.و اما با توجه به اینکه درسهای ایران سختتر هست و اون کلی عقب مانده آیا میتونه خودش رو برساند و اینکه بعد از سه سال با اخلاق و رفتار معلمان اونجا چقد بتونه کنار بیاد و چندین مسئله دیگه فکر مارو حسابی مشغول کرده. از همه دوستان خواهش میکنم بدون پیش داوری و قضاوت نظر بدن و مارو در گرفتن این تصمیم بزرگ و مهم کمک کنند. متشکرم

چرا از خود دخترتون نمیپرسین که نظرش چیه؟شاید اگر برگرده چون دیگه اون احساس تنهایی رو نداره موفق تر شه ولی از طرف دیگه میتونه با مسائل عقیدتی اجباری تو محیط جامعه و دبیرستان های ایران کنار بیاد؟!اگر شرایطتون تو ایران بهتره و میتونین زندگی با دغدغه کمتر داشته باشین چرا برنمیگردین،میتونین برای دخترتون پس انداز کنین و برای مقاطع بالاتر تحصیلی دوباره بفرستشنیش آمریکا.

[soufia]

دخترم مزایا و معایب رو میدونه هم اینجا و هم ایران. که همین تصمیم گیری رو سخت کرده به همین دلیل هم خواستیم نظر کلی بقیه دوستان رو هم داشته باشیم گاهی نکته هایی مطرح میشه که ما بهش فکر نکردیم. ممنون از وقتتون

[vahidarj]

راهش خیلی ساده است چشمهاتو ببند و به ایران و آمریکا فکر کن با فکر کردن به هر کدومشون که لبخند به لبت اومدو احساس خوبی داشتی اونجا رو انتخاب کن . احساس آدم هیچ وقت به آدم دروغ نمیگه. اگر شما در آمریکا احساس خوشبختی میکردی هیچ به این سایت و این تاپیک نمیومدی . البته این نظر منه امیدوارم بهترین تصمیم رو برای خودت و خانواده ات علی رغم اینکه گاها برخلاف خواسته خودت باشه بگیری . اگر روحیه فدا کردن زندگی خود به قیمت تربیت فرزندان و نوه ها در جامعه پیشرفته رو دارید آمریکا رو انتخاب کنید .

phone : +989125201503

[sce]

من میخوام یک نظر سنجی کنم و از دوستان ساکن ایران و خارج خواهش میکنم اگر وقت دارن لطفا تو این نظر سنجی شرکت کنند...

صوفیای عزیز،
خیلی خوشحالم که می بینم صادقانه و بی ریا شرایط خودت رو بیان کردی. خیلی خوب میشه که آدما بتونن بی ریا حرفشون رو بزنن و از دیگران هم نظر بخوان.تصمیمی به شدت سخت و دشوار رو باید بگیری. ایکاش هیچگاه تو مسیری قدم نزاریم که همیشه تردید بخشی از اون باشه.ایکاش ایران همون جایی می شد که دیگه هیچ ایرانی دلش نخواد برای تجربه یه زندگی بهتر این همه تردید رو برای خودش و خانوادش بخره. من واقعا توصیه خاصی ندارم و تنها اینرو میگم که من تو این دو سال و نیم از اومدن خیلی خوب فهمیدم که زمان زندگی کردن بسیار کوتاهه و نباید بزاریم که سخت بگذره. چه اینجا چه اونجا. شما و همسرتون هر دو تو ایران به صورت حرفه ای تو شغل خودتون مشغول بودین و دختر شما هم تو حساس ترین مقطع سنی به اینجا مهاجرت کرده. شما چیزی رو البته از دست ندادین و بالطبع تجربه خوبی هم به دست آوردین. من فرزندی ندارم اما شما هم مثل اکثر قریب به اتفاق متاهلان بچه دار اولویت تصمیم گیریتون به فررندتون و شرایط آینده اون بستگی داره. بالطبع ادامه تحصیل اون تو این کشور راه رشد بهتری رو برای اون به همراه داره اما به نظر من با سیتیزن شدن شما و احتمالا گرفتن پذیرش دانشگاه ایشون شما کارتون راحت تر میشه. من اگر بهم جای شما بودم بعد از سیتیزن شدن اگر علاقه ای به موندن ندارین بدنی گشتم و اگر کار قبلیم تو ایران محفوظ بود دوباره سر کار بر می گشتم. دختر شما هم می تونه بعد از دبیرستان کالج رو شروع کنه و به رسم زندگی تو جامعه آمریکایی خودش در ضمن تحصیل کار کنه و هزینه هاش رو بده. شما هم می تونین از نظر مالی اون رو حمایت کنین. مضافا اینکه همیشه می تونین بیاین و یه مدت پیش دخترتون باشین. من توصیه ای به موندن شما ندارم و راحتی زندگی مخصوصا از نظر عاطفی و روانی رو برای شما می خوام. اما برگشت دخترتون رو تو این موقعیت به صلاح نمی دونم.واقعا حیفه تا الان اینجا هست نتونه تحصیلات خودش رو تو دانشگاههایی که رنکینگ بسیار خوبی دارن رو ادامه بده.
اینا تماما نظرات شخصی من بود.
موفق باشین.

[joybar]

با سلام صوفیای عزیز
ما هم امکان ماندن در امریکا را داریم با این تفاوت که در ابتدای راه هستیم در ضمن همسر من نیز پزشک است .لذا تا حدودی به وضعیت شما اشنا هستم . واما توصیه من : با توجه به سیتزن شیپی که دارید به ایران برگردید .حتی دخترتان نیز برگردد حتما دوباره میتواند در درس ها یش موفق بشود. ولی اینده تحصیلاتش را در امریکا برنامه ریزی کند. شما بعنوان یک پزشک در ایران خیلی زندگی بهتری میتوانید داشته باشید تا امریکا که نه تنها در شغل متناسبتان نمیتوانید کار کنید ممکن است با من موافق باشید که زندگی در امریکا انچنانی هم که ترسیم میشود ایده ال نیست .فقط یک نکته از شما سوال دارم.گفتید که استفاده از وام های دولتی برای پرداخت شهریه خیلی سخت است . در حالیکه من تحقیق کرده ام و همچنین شنیده ها حاکی است که تا هشتاد نود درصد میزان شهریه را میشود وام گرفت خصوصا اگر دانشجو خودش فایل مالیاتی جدا گانه داشته باشد و همچنین پدر و مادرش یا فا قد درامد در امریکا باشند یا اصلا امریکا نباشند.پس یک نفر دارای گرین کارت یا خصوصا سیتزن ها براحتی میتواند وام شهریه بگیرد هر چند باز پرداخت ان طولانی و سخت هست .که بنظر من برای جوانان نباید چالش سختی باشد...انشاله که هرچه خیرتان باشد پیش بیاید.موفق باشید

 

[soufia]

ممنون از لطف و محبت همه دوستان. توصیه ها واقعا مفید و قابل تامل هستند. ما همه اونها رو لازم داریم و استفاده میکنیم حتما، joybar عزیز گرفتن وام دانشجوی اصلا سخت نیست ولی برای مثلا دکترا در رشته های پزشکی حداقل 200000 وام لازمه. بدون هزینه های خورد و خوراک و لباس و ماشین و.... همونطور که گفتم چون تو بیمارستان کار میکنم اینترن های پزشکی و داروسازی رو زیاد میبینم و همیشه آزشون کسب اطلاعات میکنم. وقتی از 18_19 سالگی مجبور هستن زیر باز هزاران دلار قرض برن که مرتب هم بهش آاضافه میشه بخاطر بهره اش خیلی هاشون استرس و نگرانی دارن. درسته بعدا که کار میگیرن در رشته های پزشکی بازپرداخت آسانتره ولی بالاخره نگرانیها هست ،بقول شما چالشی برای جوانها است . در واقع از دو بعد این موضوع قبل بررسی هست یک اینکه کاش در این کشور هم مثل اروپا ،و حتی کانادا هزینه های تحصیلی رایگان و یا ارزانتر بود و از یک طرف بودن این وامها حداقل امکان ادامه تحصیل رو بهشون میده. و اگر کسی واقعا علاقه مند باشه بالاخره راهی هست که به خواسته اش برسه. خیلی ممنون از وقتتون.

[KORYO]

من که مطمئنم هیچ وقت از رفتن پشیمون نمیشم.

[yami]

من میخوام یک نظر سنجی کنم و از دوستان ساکن ایران و خارج خواهش میکنم اگر ...

به اینکه دخترتون در بهترین دانشگاه ایران هم درس بخونه و دوباره برگرده اینجا بخاطر مدرک تحصیلی خارجی و نداشتن سابقه کاری و رفرنس آمریکایی در پیدا کردن کار مورد انتظارش ممکنه مشکل داشته باشه، هم توجه بکنید. مخصوصا که زبانش هر چقدر هم اینجا خوب شده باشه با برگشتن به ایران پسرفت خواهد کرد و یک مشکل مضاعف خواهد شد.
راستی یک پیام خصوصی بهتون زدم و کنجکاو بودم که کجا زندگی میکنید که اینقدر از مردمش راضی هستید، ولی جوابی نگرفتم. چون بعضی دوستان اینباکسشون رو چک نمیکنن همینجا مطرح کردم دوباره.
ممنون میشم شما هم کمی از شرایط شهرتون تجربیاتتونو به اشتراک بذارین. من که خیلی مشتاقم بشنوم.

[.HIDDEN.]

دخترم مزایا و معایب رو میدونه هم اینجا و هم ایران. که همین تصمیم گیری رو سخت کرده به همین دلیل هم خواستیم نظر کلی بقیه دوستان رو هم داشته باشیم گاهی نکته هایی مطرح میشه که ما بهش فکر نکردیم. ممنون از وقتتون

اینکه شما می فرمایید ریاضی در اونجا سطحش پایینه مهم نیست به نظرم
مهم اینکه سیستم اموزشی ایران مشکل داره...اگه نداشت کسانی که کارشناسی ارشد و دکترا میگرفتن نمیرفتن پایان نامه بخرن
این شاید چیز بی اهمیتی به نظر بیاد ولی کل سیستم اموزشی ایران و زیر سوال میبره
مورد بعدی تعداد فارغ التحصیل هاست
ایران یکی از کشورهایی هست که بیشترین مهندس رو در سال فارغ التحصیل میکنه....که اخرش رسیده به این اقتصاد با این همه مهندس

شما تنها چیزی که اونجا از دست میدید خانواده هست ولی در عوض خیلی چیزهای دیگه بدست می اورید
ادما معمولا قدر داشته های خودشون رو نمی دونن...لطفا شما اینجوری نباشید!
و فکر ایران اومدن هم نکنید

[soufia]

ممنون از نظرتون. من سعی کردم جواب بدم ولی پیام خصوصی شما غیر فعال بود.

[yami]

ممنون از نظرتون. من سعی کردم جواب بدم ولی پیام خصوصی شما غیر فعال بود.

ممنون. مثل اینکه ایراد از کنترل پنل من بود. یک بار دیگه غیرفعال و فعالش کردم.
امیدوارم الان کار بکنه.

[lighthouse]

من میخوام یک نظر سنجی کنم و از دوستان ساکن ایران و خارج خواهش میکنم اگر ...

به اینکه دخترتون در بهترین دانشگاه ایران هم درس بخونه و دوباره برگرده اینجا بخاطر مدرک تحصیلی خارجی و نداشتن سابقه کاری و رفرنس آمریکایی در پیدا کردن کار مورد انتظارش ممکنه مشکل داشته باشه، هم توجه بکنید. مخصوصا که زبانش هر چقدر هم اینجا خوب شده باشه با برگشتن به ایران پسرفت خواهد کرد و یک مشکل مضاعف خواهد شد.
راستی یک پیام خصوصی بهتون زدم و کنجکاو بودم که کجا زندگی میکنید که اینقدر از مردمش راضی هستید، ولی جوابی نگرفتم. چون بعضی دوستان اینباکسشون رو چک نمیکنن همینجا مطرح کردم دوباره.
ممنون میشم شما هم کمی از شرایط شهرتون تجربیاتتونو به اشتراک بذارین. من که خیلی مشتاقم بشنوم.

یامی عزیز,به نکته خیلی مهمی اشاره کردین,واقعا بعدازبرگشت ازایران کلی باید وقت صرف بشه برای ارزیابی مدرک پزشکی و ازمونهای مربوطه و.....