غربت من و تو ... غربت تو و من

[NASA]

چقدر این تاپیک دلگیر هست و من دچار تحول درونی میشم.

[mina1985]

درود من یک دوستی داشتم که همدیگر خیلی دوست داشتیم یه شب نبود با هم حرف نزنیم یا میل ندیم خلاصه نیمه ی هم بودیم الان 2 سال ایشون رفتن اونور اب و بعد از 3 ماه که چند شب در میون میل میداد الان هیچ خبری ازش ندارم دلم خیلی براش تنگ شده غربت همه رو با هم غریبه می کنه؟؟؟!!!

[majaleh-iran]

در کوچه های اندوه خاطرات من

در کوچه های پر شده از فریاد

و مرده هایی که به هر سو کشیده میشدند

جایی برای تکیه کردن روحم نیست .


یک قسمت شعری از پریسا بصیری

[xbox]

همیشه وقتی این تاپیک رو میدیدم با خودم میگم غم غربت امکان نداره ، اصلا غم غربت چیه، من مثل بقیه نیستم غم غربت نمیگیره منو اما الان که 4 ماه از ورودم میگذره به اونایی که الان تو ایرانن و قدر دورو بریهاشون رو نمیدونن حسودیم میشه کاش این 1 سال مثل یه قرن میگذشت و من الان هنوز ایران بودم پیش خانوادم

درست میگین و حق دارید... تا یک سال اول ، غم غربت شدید افتضاحه...
هر اتفاقی پیش میاد..هرچیزی میشه... مثل یه پـٌـتک تو روح و روان آدم هستش... اما به تدریج عادت می کنید...

[sib 24]

اگه تو زندگی‌ هدف داشته باشید غربت قابل تحمل هست.برای بدست آوردن خیلی‌ چیز‌ها باید چیز‌های دیگه رو از دست داد به این فکر کنید که خیلی‌ از جوون هایی که در ایران هستند حسرت یک ثانیه زندگی‌ و تحصیل در خارج از کشور رو دارند..با موفقیتتون در اینوره آب‌ها خانوادتون رو در ایران سر بلند و سر افراز کنید

موفق و پیروز باشید و با توکل به خدای یکتا پیش به سوی موفقیت بروید

[shr.jafari]

برای من جالبه که بعد از حدود 3 ماه زیاد احساس دلتنگی نمیکنم. البته 1 ماه اول زیاد دلتنگ میشدم و غصه میخوردم اما الان کاملا برعکس، خوشحالم!
دوستی دارم که بهم میگه : هنوز اولشه عزیزم. بذار چند ماه دیگه بگذره...
اما خودم اینطور فکر نمیکنم. دلیلش شاید به قول بعضی ها اینه که چون دو نفریم ، تنهایی رو زیاد احساس نمیکنم. شاید هم این باشه که خودم به این موضوع فکر نمیکنم. شایدم هنوز واسه دلتنگی زوده

[Spiritual]

اینجا تنهایی خودشو برای بعضی افراد اصلا نشون نمیده البته این تا زمانی است که انسان زندگی روتین خودشو داره .به مجردی که روال از روتین خارج میشه و خدای نکرده اتفاق بدی مثلا بیماری (یا مسایلی که وجود و حضور سایر ادمها برای فرد مایه دلگرمی است )رخ بدهد .در اون صورت تنهایی خودشو میتونه اشکار کنه.
چه بسا اگر همان اتفاق در ایران برامون میافتاد وجود و حضور فامیل ودوستان و حتی فقط صحبت ها یا تلفنهایشان به ما میتوانست بار را از دوشهایمان تا حد زیادی بردارد.

[free_free]

افراد وابسته ، کسانی که مشکلاتشان را خودشان حل نمیکرده اند(در ایران) ، کسانی که در ایران به آنها خوش میگذشته است، و کسانی که از مهاجرت در پی هدفی نیستند حتما دچار غم غربت شدید میشوند و بعکس این حالات خیر

[soheilbadami]

افراد وابسته ، کسانی که مشکلاتشان را خودشان حل نمیکرده اند(در ایران) ، کسانی که در ایران به آنها خوش میگذشته است، و کسانی که از مهاجرت در پی هدفی نیستند حتما دچار غم غربت شدید میشوند و بعکس این حالات خیر

نه دوست عزیز لطفا اینجوری نتیجه نگیرید زندگی مخصوصا از نوع مهاجرتی اش
زیر و بم زیاد داره.
مفق باشید

[Spiritual]

دوستان وقتی به امریکا بیان درک درست تر و واقع بینانه تری نسبت به اینجا پیدا میکنند این درک صرفا منفی گرایی نیست بلکه اشنایی باواقعیت زندگی در امریکا است که قبلا تجربه نکرده اند و بدون تعصب بیشتری میتوانند مهاجرت خود را به نحو احسن هدایت کنند.
خود من وقتی دوستان قدیمی ترم در امریکا بهم میگن چرا مهاجرت کردی وتا دیر نشده برگرد که ایران را از دست ندی واز این جور حرف ها به شدت گارد میگیرم علیهشون.
اما این مقاومت در برابر این افراد منفی گرا به این معنی نیست که بخوام بگم مهاجرت به امریکا سختی نداره و غربت و تنهایی نداره .
چرا که در اون صورت وجود این تاپیک اصلا معنا پیدا نمیکرد .بهتره بدونیم غربت تنهایی و سختی داره تا وقتی اومدیم تو ذوقمون نخوره و با دید قبلی و اگاهی که از این تاپیک و مهاجر سرا داریم پیدا میکنیم بتوانیم مشکلات ناشی از غربت را بهتر حل کنیم.
وجود غم ناراحتی غربت زدگی و احساس تنهایی کردن در امریکا نشانه ضعف مانیست که انرا توهین به خودمان تلقی کنیم بلکه صرفا ویژگی انسان بودن ما را میرسونه که در حال واکنش دادن به محیط جدید هستیم........
و در انتها با ارزوی موفقیت تمامی دوستان در این راه.

[mohammad.maleki]

من نمیدونم غربت یعنی چه ؟؟؟ چون به نظر من اگه ادمی هدفی از کاری که داره انجام میده داشته باشه حالا این کار مهاجرت باشه با هدف غربت معنی نمیده کسی که داره میره تا یه اینده خوب برای خودش بسازه نمیتونه احساس غربت کنه ....

[Amir78]

[/color]سلام دوستان
حالم گرفته میشه
از تنهایی از دوری از غربت
از این که تا چند ماه دیگه بخواهم به مدت طولانی نزدیک ترینه نزدیکتر ها را نبینم و ازشون دل بکنم
واقعا سخته
واقعا وحشتناکه
اما امیدم به پیشرفته
امیدم به سر بلندییه
و امیدم فقط به خدای بزرگه
اون خواست من قبول بشم در لاتاری
اون خواست مسیر زندگییه من تغییر کنه
منم مخلصشم
همه کاری زحمت های خودشا و خستگی های خودشا داره
چه برسه به این حجرت که واقعا نفس گیره
از زمان ثبت نامش که البته یک بر اورده شانسه تا قبول شدنش که مخدوش شدن زندگیته تا حول کارنت شدن تا مصاحبه
تااف بی ای
و تا های زیاده دیگر
و سر انجام زمان حجرت
و از همه سخت تر روز اخر که تو فرودگاه همه را برای اخرین بار بعد از چند روز پر از غم و اندوه و غصه داری با چشم گریون ترک می کنی
و درسته مجرد بودی
اما به محض نشستن تو هواپیما می فهمی تنها شدی
اما به چه هدف>؟؟؟
به هدف خوش بختی؟؟؟
به هدف خنده همین هایی که برات گریه می کردند؟؟؟؟
به هدف پیروز شدن و افتخار کردن؟؟؟؟
به هدف این که بفهمی تو هم می توانی؟؟؟؟
یا به هدف همه ی این موارد + سر بلندی و زندگی کردن
و این هدف داشتنه که دل ادم را قرص می کنه
درد و دل و نصیحت را با هم قاطی کردم
اما دلم گرفته
و چیزی که تو این لاتاری برای من همیشه به عنوان خاطره می ماند
1_ لطف پروردگاره مهربانه به من که دوستم داره و من هم دوستش دارم
2_ پیدا کردن مسیر زندگیم که سال هاست ارزوشا داشتم
3_ پیدا کرده بهترین دوستانه زندگیم که واقعا مهربانانه با من بودند تا این جای کار و در اینده هم با این دوستانی که تا به الان با هم بودیم و هستیم می مانیم
که این را مدیون این سایت هستم
اما دوستان گلم
این را بدانید بعد از هر سختی یک اسانی هست
و نیز بعد از هر سر بالایی یک سر پایینی
اما این نصیحت و یادگاری را از من حقیر داشته باشید
که:
چرا عاقل کند کاری که باز اید به کنعان قم مخور
چند روز قبل از رفتنم هم دوباره می نویسم
بچه ها این را فراموش نکنید:
می رویم برای بهتر شدن
مرسی

[xbox]

[/color]سلام دوستان
حالم گرفته میشه
از تنهایی از دوری از غربت
از این که تا چند ماه دیگه بخواهم به مدت طولانی نزدیک ترینه نزدیکتر ها را نبینم و ازشون دل بکنم
واقعا سخته
واقعا وحشتناکه
اما امیدم به پیشرفته
امیدم به سر بلندییه
و امیدم فقط به خدای بزرگه
اون خواست من قبول بشم در لاتاری
اون خواست مسیر زندگییه من تغییر کنه
منم مخلصشم
همه کاری زحمت های خودشا و خستگی های خودشا داره
چه برسه به این حجرت که واقعا نفس گیره
از زمان ثبت نامش که البته یک بر اورده شانسه تا قبول شدنش که مخدوش شدن زندگیته تا حول کارنت شدن تا مصاحبه
تااف بی ای
و تا های زیاده دیگر
و سر انجام زمان حجرت
و از همه سخت تر روز اخر که تو فرودگاه همه را برای اخرین بار بعد از چند روز پر از غم و اندوه و غصه داری با چشم گریون ترک می کنی
و درسته مجرد بودی
اما به محض نشستن تو هواپیما می فهمی تنها شدی
اما به چه هدف>؟؟؟
به هدف خوش بختی؟؟؟
به هدف خنده همین هایی که برات گریه می کردند؟؟؟؟
به هدف پیروز شدن و افتخار کردن؟؟؟؟
به هدف این که بفهمی تو هم می توانی؟؟؟؟
یا به هدف همه ی این موارد + سر بلندی و زندگی کردن
و این هدف داشتنه که دل ادم را قرص می کنه
درد و دل و نصیحت را با هم قاطی کردم
اما دلم گرفته
و چیزی که تو این لاتاری برای من همیشه به عنوان خاطره می ماند
1_ لطف پروردگاره مهربانه به من که دوستم داره و من هم دوستش دارم
2_ پیدا کردن مسیر زندگیم که سال هاست ارزوشا داشتم
3_ پیدا کرده بهترین دوستانه زندگیم که واقعا مهربانانه با من بودند تا این جای کار و در اینده هم با این دوستانی که تا به الان با هم بودیم و هستیم می مانیم
که این را مدیون این سایت هستم
اما دوستان گلم
این را بدانید بعد از هر سختی یک اسانی هست
و نیز بعد از هر سر بالایی یک سر پایینی
اما این نصیحت و یادگاری را از من حقیر داشته باشید
که:
چرا عاقل کند کاری که باز اید به کنعان قم مخور
چند روز قبل از رفتنم هم دوباره می نویسم
بچه ها این را فراموش نکنید:
می رویم برای بهتر شدن
مرسی

رفیق ، این احساس مشترک هستش(البته بین افرادی که ترک کشور می کنند)
پس تنها نیستی... همه مثل همیم!

داری میری یکی از بهترین کشور اول دنیا ، غمت نباشه.

هر کاری می کنی ، فقط و فقط امـــیدت رو از دست نده و شدید سر سخت باش.

you are be lucky

[mohammad.maleki]

افراد وابسته ، کسانی که مشکلاتشان را خودشان حل نمیکرده اند(در ایران) ، کسانی که در ایران به آنها خوش میگذشته است، و کسانی که از مهاجرت در پی هدفی نیستند حتما دچار غم غربت شدید میشوند و بعکس این حالات خیر

درستش همینه شکی توش نیست

[soheilbadami]

احساس غربت اصلا چیز بدی نیست و انکار نشدنی هست . 1 واکنش عادی هست به تغییر مهمی
که در زندگی مهاجر اتفاق میافته . تفاوت کلی در سیستمهاست.
میزان احساس غربت بستگی به شرایط سنی خانوادگی مالی و خیلی چیزهای دیگه افراد داره.
مقدار زیادی از اون بعد از چند سال از بین میره و مقاریش همیشه باقیه ولی عادی خواهد شد حتما.
البته از نظر من این نیست که اگر کسی احساس غم و غربت کرد 100 درصد ناز نازی باشد و برعکس.
مگر غیر از این هست که اکثر ما مهاجرت کردیم چون در موطن خود احساس غربت میکردیم اما کاریش
هم نمیشد کرد تا خداوند این راه رو نشون داد.
به هر شکل چیزی که مهمه اینکه با کنترل میزان احساسات و مدیریت غربت ! کاری کرد که خدای نکرده
خود و وابستگان دچار افسردگی یا تردید بشیم و دوره سخت ابتدای کار رو بگزرونیم.
به امید بهترین روزها برای همه دوستان.